Amunicja artyleryjska dla Pantery

Naboje
Ostra amunicja do dział tytułowych czołgów reprezentowana była przez trzy rodzaje nabojów o typowych dla III Rzeszy przydługich oficjalnych nazwach:
• 7,5 cm Panzergranate Patrone 39/42 Kampfwagenkanone 42 (7,5 cm Pzgr. Patr. 39/42);
• 7,5 cm Panzergranate Patrone 40/42 Kampfwagenkanone 42 (7,5 cm Pzgr. Patr. 40/42);
• 7,5 cm Sprenggranate Patrone 42 Kampfwagenkanone 42 (7,5 cm Spgr. Patr. 42).

Pociski
Panzergranate 39/42 (Pzgr. 39/42) był pełnokalibrowym pociskiem przeciwpancernym o zaawansowanej (jak na II wojnę światową) konstrukcji. Jego długość wynosiła 278 mm, zaś masa – 6,8 kg. Tworzyły go następujące elementy (licząc kolejno od szczytu pocisku):
• czepiec balistyczny – pusta skorupa o opływowym kształcie, zmniejszająca opór powietrza;
• czepiec ochronny wykonany z miękkiej stali, nakładany na penetrator i chroniący go przed zbyt dużymi naprężeniami w chwili trafienia;
• korpus-penetrator – zasadniczy element przebijający pancerz celu; w swym wnętrzu zawierał 17 gramów kompozycji wybuchowej złożonej z 90% heksogenu i 10% wosku (była ona sprasowana i owinięta nawoskowanym papierem; oznaczano ją kodem 92);
• pobudzacz Sprengkapsel P2 umieszczony nad zapalnikiem i mający za zadanie przekazać energię eksplozji zapalnika na zasadniczy ładunek wybuchowy;
• zapalnik Bodenzünder 5103* (Bd. Z. 5103*) wkręcony w dno pocisku (gwiazdka jest tu elementem oznaczenia typu);
• smugacz Lichtspurhülse Nr 1 wkręcony w dno zapalnika; posiadał masę 23 g, a jego czas palenia się wynosił 2 sekundy;
• dwa pierścienie wiodące typu FES (wykonane ze spieków ferrytowych).

Panzergranate 40/42 (Pzgr. 40/42) to pocisk podkalibrowy, który (w odróżnieniu od dzisiejszych konstrukcji) nie posiadał odrzucanego sabotu. Wyglądem zewnętrznym przypominał zwykły pocisk pełnokalibrowy. Miał długość 256 mm i masę 4,75 kg. Jego elementy to:
• czepiec balistyczny;
• czepiec ochronny;
• korpus;
• podkalibrowy rdzeń (penetrator) wykonany z węglika wolframu, umieszczony w korpusie; posiadał długość 121 mm oraz średnicę 28 mm;
• smugacz Lichtspurhülse Nr 4 w dnie pocisku o masie 100 g i czasie palenia się wynoszącym 5 sekund;
• dwa pierścienie wiodące typu FES.

Pzgr. 40/42 nie zawierał materiału wybuchowego ani tym bardziej zapalnika czy pobudzacza; cel raził wyłącznie dzięki energii kinetycznej. Sprenggranate 42 (Spgr. 42) to klasyczny pocisk odłamkowo-burzący mający długość 345 mm i masę 5,74 kg. Ze względu na ten ostatni parametr mieścił się on w niemieckiej III klasie masowej (masa powyżej 6,59 kg do 5,79 kg włącznie – klasyfikację tę stosowano tylko dla pocisków odłamkowo-burzących i odłamkowych). Jego zasadnicze części to:
• zapalnik uderzeniowy kleiner Aufschlagzünder 23 (kl. A. Z. 23) wkręcany od góry w korpus; możliwe było także użycie innych zapalników z licznej rodziny A. Z. 23;
• korpus zawierający 690 g lanego trotylu (oznaczanego kodem 14); zastępczo stosowano także 620 g amatolu 40/60 (40% azotanu amonu i 60% trotylu; kod 13);
• pobudzacz Sprengkapsel 38 zintegrowany ze spłonką wzmacniającą große Zündladung C/98 Nitropenta (gr. Zdlg. C/98 Np.); używano także innych jej wersji posiadających w oznaczeniu litery H, F lub FH zamiast Np (o czym niżej);
• ładunek dymotwórczy Rauchentwickler Nr 8 zawierający czerwony fosfor;
• smugacz Lichtspurhülse Nr 10 mający masę 40 g, wkręcony w dno pocisku (nie występował we wszystkich pociskach);
• dwa pierścienie wiodące typu FES.

Wszystkie omówione wyżej pociski miały w dolnej części korpusu pojedynczy rowek, na którym zaciskano szyjkę łuski. Pociski te były bardzo podobne (zarówno zewnętrznie, jak i w budowie wewnętrznej) do swych odpowiedników przeznaczonych dla armat 7,5 cm Pak 40 L/46 oraz 7,5 cm KwK 40 L/43 (i L/48), a także pochodnych tych dział. Oprócz napisów eksploatacyjnych (które nie zawsze się zachowały) najłatwiej rozróżnić je po liczbie pierścieni wiodących. Pociski dla Pantery miały zawsze po dwa takie elementy.