Działania B-29 Superfortress z baz lotniczych w Indiach i Chinach

 

 

Pierwszy z trzech prototypów XB-29 po raz pierwszy wzbił się w powietrze 21 września 1942 r. Pomimo dużego ciosu dla programu, jakim była katastrofa drugiego prototypu, która miała miejsce 18 lutego 1943 r., Boeing otrzymał zamówienie na czternaście samolotów przedseryjnych oznaczonych YB-29, z których pierwszy został oddany 26 czerwca 1943 r. Jednocześnie 1 maja 1943 r. na lotnisku Smoky Hill w Salina w stanie Kansas powołano do życia 58. Skrzydło Bombowe (bardzo ciężkie) – Bombardment Wing (Very Heavy), która to nazwa nawiązywała do nowego wielkiego bombowca, jako że skrzydła wyposażone w bombowce B-17 i B-24 nosiły dodatkowe oznaczenie „ciężkie” (Heavy). W skład skrzydła wchodziło pięć grup bombowych – 40., 444., 462., 468. i 472. BG (Bombardment Group). Poważnym problemem na początku funkcjonowania 58. BW był wolny napływ nowych maszyn, które w dodatku nie były wolne od wad technicznych takich jak przegrzewające się silniki, zamarzające uzbrojenie strzeleckie, problemy z klapami i sterami kierunku oraz wyposażeniem elektronicznym. B-29 często musiały więc wracać do wytwórni w celu dokonania odpowiednich modyfikacji. Już w 1943 r. USAAF prowadziły studia nad bombardowaniami strategicznymi Japonii (patrz Lotnictwo – Numer Specjalny 7), w rezultacie których opracowano plan „Matterhon”, który przewidywał bombardowanie terytorium Japonii przez bombowce B-29 bazujące w Indiach, przy wykorzystaniu wysuniętych lotnisk w Chinach. Plan ten został zaakceptowany przez prezydenta F. D. Roosevelta 10 listopada 1943 r. Jednocześnie pod koniec 1943 r. powzięto decyzję o użyciu B-29 wyłącznie przeciwko Japonii, choć pierwotnie zakładano, że bombowce te zostaną użyte w Europie. Wykonaniem nalotów na Japonię miała się zająć 20. Armia Lotnicza (20. USAAF) z dowództwem w Waszyngtonie, która została powołana 4 kwietnia 1944 r. pod osobistym dowództwem stojącego na czele USAAF wielkiego zwolennika lotnictwa strategicznego, gen. Henry’ego H. Arnolda. W skład 20. USAAF wchodziły dwa dowództwa bombowe – XX Bomber Command, odpowiedzialne za użycie B-29 z terenu Indii i Chin, oraz XXI Bomber Command, zadaniem którego była kontrola nad jednostkami takich bombowców, które miały zostać przerzucone na Wyspy Mariańskie, których zajęcie zaplanowano na czerwiec 1944 r., a podjęcie z ich lotnisk nalotów na Japonię na grudzień 1944 r. Utworzenie oddzielnej armii lotniczej, wyposażonej wyłącznie w B-29, miało zapobiec użyciu tych samolotów przez dowódców lokalnie działających armii lotniczych do zwalczania celów na własnych teatrach operacyjnych, co rozpraszało by wysiłek jednostek B-29, które miały się skoncentrować na celach w Japonii.

XX Bomber Command przybywa do Azji
XX Bomber Command podporządkowano wspomniane już 58. BW i było to jedyne skrzydło, jakie weszło w skład tego dowództwa, na początku bowiem marca wbrew wcześniejszym zamiarom zdecydowano się nie wysyłać do Chin drugiego przeszkolonego na B-29 skrzydła, tj. 73. BW. Z początkiem kwietnia 1944 r. sztab 58. BW przybył na lotnisko Chakulia, na którym 2 kwietnia wylądował pierwszy B-29. Bombowce te docierały do Indii lotem przez Afrykę. Jako pierwsze przybyły B-29 należące do 40. BG, która zajęła lotnisko Chakulia. Do końca miesiąca do Indii dotarły także bombowce należące do 444. BG, która zajęła lotnisko Chakulia, z którego jednak, z powodu zbyt krótkiego pasa startowego, w lipcu grupa ta została przebazowana na lotnisko Dudhkundi. 462. BG zajęła lotnisko Piradoba, a 468. BG – Kharagpur. Piąta grupa 58. BW w postaci 472. BG pozostała w USA zatrzymując samoloty treningowe, szybko zresztą została rozwiązana. W skład skrzydła wchodziło ogółem około 150 bombowców B-29.