Bałtyccy pancerni

Pancerne lwy z Tallina
Organizacja estońskich wojsk pancernych 1919–1940
W grudniu 1918 roku w Arsenale Tallińskim rozpoczęto budowę pierwszych samochodów pancernych, które weszły w skład Plutonu Samochodów Pancernych pod dowództwem kpt. Augusta Nieländera. W styczniu pluton został włączony w skład Dywizjonu Pancernego (w jego skład wchodziły pociągi pancerne). Kolejna zmiana nastąpiła w lutym gdy Dywizjon Pancerny przemianowano na Dywizjon Pociągów Pancernych w skład którego wchodziła samodzielna sekcja samochodów pancernych (11 pojazdów) oraz dwa pociągi pancerne. 14 marca 1919 roku zorganizowano Kolumnę Pancerną w składzie: dwóch pociągów pancernych, sekcji samochodów pancernych oraz sekcji czołgów (cztery czołgi Mk. V i dwa czołgi Renault FT). Dowódcą sekcji czołgów został kpt. Hans Vanaveski. Dowódcą Kolumny Pancernej został płk Karl Parts 1 października 1921 roku Kolumna Pancerna została zlikwidowana, a sformowano Brygadę Pancerną. Brygada dysponowała pociągami pancernymi oraz czterema samodzielnym plutonami samochodów pancernych. Dotychczasowy dowódca płk Parts został przeniesiony do Ministerstwa Obrony a jego miejsce zajął gen. Jane Orasmaa, szefem sztabu został płk Johanes Roska. Żywot Brygady był stosunkowo krótki została bowiem rozwiązana 24 lutego 1923 roku. 23 lutego 1920 roku sekcja czołgów wchodząca w skład Kolumny Pancernej została rozformowana i zorganizowano Batalion Czołgów. Dowódcą nadal był kpt. Vanaveski, a batalion składał się z trzech kompanii czołgów: ciężkiej oraz dwóch lekkich. Miejscem stacjonowania było miasteczko Paldiski. 1 lipca 1921 roku batalion rozwiązano a dotychczasowe kompanie przemianowano na plutony, które utworzyły Kompanię Czołgów. 15 sierpnia 1923 roku powstał Dywizjon Samochodowo-Czołgowy, którego dowódcą został mjr Jaan Lustar, będzie on dowodził jednostką przez kolejne 11 lat. Dywizjon dysponował 16 czołgami i 12 samochodami pancernymi. Dowództwo i sztab znajdowały się w Tallinie, natomiast 1. kompania czołgów stacjonowała w Tapal, a kompania samochodów pancernych w Valgas. W 1924 roku pod Tallinem niedaleko wioski Männikul powstał pierwszy poligon dla jednostek pancernych, który miał powierzchnię 1197 hektarów. 1 października 1928 roku Dywizjon został rozwinięty w Pułk Samochodowo-Czołgowy, który składał się z: 1. kompanii czołgów, 2. kompanii czołgów, ciężkiego plutonu czołgów, samodzielnej kompanii samochodów pancernych, kompanii szkolnej, kompanii transportowej oraz kompanii remontowej. W tym okresie Pułk otrzymał nowe samochody pancerne typu Arsenal-Crossley M 27/28 produkcji estońskiej, co pozwoliło na sformowanie drugiej kompanii samochodów pancernych. 5 marca 1934 roku nowym dowódcą Pułku został płk Mart Tuisk, który pełnił tę funkcję do maja 1936 roku. 1 czerwca został zastąpiony przez płk. Johanesa Remmelile. W 1934 roku przeprowadzono kolejna reorganizację Pułku. Kompania sztabowa otrzymała dwa samochody Arsenal-Crossley M 27/28 oraz dwa wysłużone samochody pancerne, powstały także 1., 2. i 3. kompanie pancerne, oraz samodzielny pluton czołgów ciężkich wyposażony w cztery czołgi Mk.V, była to ostatnia reorganizacja Pułku przed jego rozwiązaniem w 1940 roku.