Bataliony czołgów lekkich 7 TP - struktura

Krzysztof M. Gaj

Bataliony czołgów lekkich 7 TP

– struktura

Czołg lekki 7 TP (oznaczenie fabryczne odmiany jednowieżowej PZInż. 220) był w 1939 roku podstawowym typem wozu pancernego tej klasy w Wojsku Polskim. W chwili wybuchu wojny, zwłaszcza na tle lekkich czołgów niemieckich, 7 TP nadal mógł uchodzić za konstrukcję nowoczesną, a na pewno bardzo przydatną na polu walki. Bazą do stworzenia tego wozu był brytyjski czołg Vickers Six Ton (Vickers E). Pod koniec 1931 roku zakupiono ich 38 egzemplarzy. Wówczas był to jeden z najnowocześniejszych czołgów świata. Pierwsze polskie doświadczenia z poligonów wykazały jednak, że pojazdy te niestety nie były pozbawione wad. Należały do nich przede wszystkim: słabe i często przegrzewające się silniki, niedostateczne opancerzenie i zbyt delikatne, jak na czołg, podwozie. Pomimo późniejszego usunięcia części tych wad, polskie władze wojskowe doszły do wniosku, iż należy wstrzymać dalsze zamówienia czołgów z zagranicy i spróbować podjąć produkcję takich wozów pancernych w kraju. Zlecenie na zmodernizowanie konstrukcji brytyjskiego czołgu otrzymało początkowo Biuro Studiów Państwowych Zakładów Inżynieryjnych, następnie Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych. Pierwszą modyfikacją była zamiana silnika z benzynowego na wysokoprężny. Nowy silnik – wytwarzany na licencji szwajcarskiej firmy Saurer – był mocniejszy, bardziej ekonomiczny, łatwiejszy w obsłudze oraz bezpieczniejszy. Warto przy tym zaznaczyć, że polski czołg był jednym z pierwszych, w którym zastosowano silnik w układzie Diesla. Kolejne zmiany modyfikacyjne obejmowały m.in. nieznaczne wzmocnienie opancerzenia, a także przebudowę tylnej części czołgu przez podwyższenie przedziału silnikowo-transmisyjnego. Produkcja 7 TP ruszyła w 1935 roku i kontynuowano ją aż do wybuchu wojny. Jednocześnie w 1937 roku zdecydowano, że w ramach planowanej reformy Wojska Polskiego armia polowa powinna posiadać osiem batalionów czołgów lekkich (zwanych też z racji wykonywanych zadań w czasie boju głównego „czołgami bojowymi”) i miały one zostać wyposażone właśnie w czołgi 7 TP. Wprawdzie od 1938 roku intensywnie poszukiwano także innych, nowocześniejszych konstrukcji, ale ostatecznie we wrześniu 1939 roku bataliony czołgów lekkich posiadały albo 7 TP, albo zakupione latem 1939 roku francuskie wozy R-35.

Pełna wersja artykułu w magazynie Poligon 5/2009