Baza Sił Powietrznych Edwards: Centrum testowe USAF

Erik Bruijns, Mark de Greeuw

W 1901 r. Wilbur Wright twierdził, że aby naprawdę poznać zasady lotu trzeba było „zbudować maszynę i zapoznać się z jej charakterystykami w toku prób”. Dzisiaj to twierdzenie wciąż jest aktualne, zwłaszcza w wyjątkowej dziedzinie, jaką są badania w locie – specjalność Centrum Badania Lotu im. Neila A. Armstronga w Edwards w Kalifornii (NASA Armstrong Flight Research Center, oficjalnie znane jako Dryden Flight Research Center). W tej ogromnej bazie z wykorzystaniem najnowszych samolotów badane są nowe koncepcje lotnicze i nowe projekty statków powietrznych.

Historia

Znajdująca się na kalifornijskiej pustyni Mojave, około 100 mil na północny wschód od Los Angeles Baza Sił Powietrznych Edwards posiada dwa unikalne zasoby, których istnienie powoduje, że jest to najlepsze na świecie miejsce do prowadzenia prób w locie: wyschnięte słone jeziora Rogers i Rosamond. Z obu jezior Rogers jest większe i od 1977 r. jest użytkowane jako miejsce lądowań podczas testów promów kosmicznych i lotów operacyjnych. Nawet przed tą datą dna obu jezior były wykorzystywane przez różne samoloty do awaryjnych i próbnych lądowań. Jeziora leżą w jednym z najniższych punktów doliny Antelope. Suche jezioro Rogers ma powierzchnię około 44 mil kwadratowych i to obok niego położony jest główny kompleks Edwards. W sumie na jego powierzchni „narysowanych” jest osiem pasów startowych, które przecinają dno w różnych kierunkach. Powierzchnia suchego jeziora Rosamond, które znajduje się na południowy zachód od Rogers, wynosi 21 mil kwadratowych i obejmuje dwa pasy startowe. Historia Edwards AFB oraz wojskowego wykorzystania jezior Rogers i Rosamond sięga początków lat 30., kiedy to startujące z lotniska dzisiejszej bazy March samoloty Army Air Corps przylatywały nad jeziora, by ćwiczyć na nich bombardowania i strzelania. Podczas II wojny światowej na północny zachód od wyschniętego jeziora Rogers powstały nowe zabudowania. W tym momencie miejsce zwane Muroc Army Field przeszło weryfikację pod kątem trzech podstawowych warunków: bliskości połączeń kolejowych, odległości od obszarów zamieszkanych oraz dostępności odpowiedniego lądowiska. Muroc spełniało wszystkie trzy. Ze względu na doskonałe warunki pogodowe i obecności suchych jezior Muroc idealnie nadawało się do testów w locie przez cały rok. W latach powojennych, gdy połączono operacje lotnicze z bazy Północnej oraz Południowej, instalacje stały obiektem testowym w pełnym wymiarze czasu. Baza Południowa (która dawniej była bazą główną) była miejscem dla jednego z najważniejszych wydarzeń w całej historii lotnictwa: pierwszej próby przekroczenia osławionej „prędkości dźwięku”. Ten epicki kamień milowy w dziejach ustanowił kpt. Charles E Yeager, który 14 października 1947 roku doprowadził pilotowanego przez siebie Bella X-1 do prędkości Mach 1,06. Pod koniec lat 40. siły powietrzne zaczęły opracowywać plany budowy nowoczesnych obiektów przeznaczonych specjalnie do prób w locie. W 1949 roku ówczesne lotnisko Muroc zostało przemianowane na Bazę Sił Powietrznych Edwards. Nazwa została nadana na cześć kpt. Glena Edwardsa, pilota odrzutowego latającego skrzydła YB-49, który rozbił się w pobliżu bazy w dniu 4 czerwca 1948 r. Niedługo potem, 25 czerwca 1951 r., w Edwards zostało uruchomione Centrum Badania Lotu Sił Powietrznych (Air Force Flight Test Center, AFFTC) .

Baza Sił Powietrznych Edwards

Z biegiem lat nazwa Edwards stała się synonimem osiągnięć lotniczych i stała się sławna jako miejsce wielu lotniczych „pierwszeństw”. W Edwards odbyły się pierwsze amerykańskie loty z napędem odrzutowym i rakietowym. Ścieżki każdego samolotu wpisanego na stan US Air Force, a także tych, którym nie było dane tego dostąpić, wiodły przez Edwards. W tym miejscu testowane były również niektóre statki powietrzne armii i marynarki. Prawdopodobnie w Edwards doszło do większej liczby znaczących wydarzeń historii lotnictwa niż gdziekolwiek indziej na świecie. Złożony z personelu wojskowego i cywilnego zespół Combined Test Force współpracuje ze sobą w zakresie prób w locie oraz przy ocenie nowych systemów lub usprawnień wprowadzanych na współczesnych samolotach. Mieszanka personelu wojskowego oraz cywilnego (państwowego i prywatnego) ma do dyspozycji składający się na bazę teren o powierzchni 481 mil kwadratowych.

Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 12/2015