Boeing B-17 Flying Fortress, cz. 2 Wersje specjalistyczne

Leszek A. Wieliczko

Na bazie bombowca Boeing B-17 zbudowane szereg maszyn dostosowanych do innych zadań. Były to samoloty, na których testowano inne typy jednostek napędowych, samoloty eskortowe YB-40, rozpoznawcze F-9, transportowe CB-17G, VB-17G i C-108, samoloty wczesnego wykrywania i ostrzegania PB-1, ratownicze SB-17G, zdalnie sterowane samoloty-bomby BQ-7, nosiciele pocisków i bomb kierowanych czy samoloty pomiarowe i meteorologiczne.

Pod koniec 1943 roku w Wright Field rozpoczęto próby zrzutu z samolotu B-17E brytyjskiej łodzi (szalupy ratunkowej) Mk II. Chodziło o przystosowanie bombowca do zadań poszukiwawczo-ratowniczych (Search and Rescue, SAR) nad morzem. Łódź była podwieszona pod kadłubem na czterech linkach i zrzucana na spadochronach w pobliżu dryfujących na wodzie rozbitków. W połowie roku 1944 postanowiono zastosować nową łódź Higgins A-1 o długości 8,23 m i masie 1500 kg, wyposażoną w dwa silniki spalinowe, rozkładany maszt z dwoma żaglami, pokrowiec oraz dwutygodniowe zapasy wody i żywności dla dziesięciu rozbitków. Po zrzucie z samolotu łódź opadała na wodę na trzech spadochronach. Na początku 1945 roku planowano przebudować 130 egz. B-17G na samoloty ratownicze oznaczone jako B-17H. Faktyczna liczba przebudowanych maszyn nie jest znana, ale najprawdopodobniej było ich znacznie mniej niż 130.

W samolotach przebudowanych jeszcze podczas wojny zachowano część uzbrojenia strzeleckiego, w tych zmodyfikowanych po wojnie usunięto natomiast całe uzbrojenie. W miejscu „podbródkowej” wieżyczki strzeleckiej zamontowano dielektryczną kopułę z radarem poszukiwawczym APS-15. Pięć egzemplarzy B-17H wykorzystano do szkolenia załóg jako TB-17H. W czerwcu 1948 roku, po zmianie systemu oznaczeń samolotów Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force, USAF; utworzone 18 września 1947 roku), oznaczenie B-17H zmieniono na SB-17G. Samoloty tej wersji wykorzystano operacyjnie jeszcze podczas wojny koreańskiej w ramach Służby Ratownictwa Lotniczego (Air Rescue Service, ARS). Na czas udziału w operacjach ponownie zamontowano kaemy w stanowiskach „policzkowych”, bocznych i ogonowym. Wszystkie SB-17G wycofano z aktywnej służby w USAF do połowy lat 50.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia nr specjalny 5/2018