Brazylijska Akademia Sił Powietrznych

Dirk Jan de Ridder

„Orle Gniazdo”

Brazylijska Akademia Sił Powietrznych

Historia AFA (Academia da Força Aérea) jest blisko związana z historią brazylijskiego lotnictwa wojskowego, które przez wiele lat było podzielone między siły lądowe i morskie. W 1941 r. stworzono właściwe, samodzielne siły powietrzne, którym przekazano wszystkie maszyny latające, natomiast całe szkolenie odbywało się w Szkole Lotniczej Don Alfonsos, zlokalizowanej w pobliżu Rio de Janeiro.

Z uwagi na ograniczenia rozwoju w tamtym miejscu, już w rok po założeniu szkoły utworzono komitet, który miał poszukać lokalizacji dającej większe możliwości. Wybór padł na miasto Pirassununga w Stanie Sao Paulo, a budowę pierwszych hangarów nowego obiektu rozpoczęto podczas drugiej wojny światowej. W 1956 r. wyszkolono tam pierwszych pilotów, a w 1971 r. definitywnie przeniesiono Akademię do Pirassunungi, lub, jak oficjalnie jest nazywana baza – Campo Fontenelle.

AFA przygotowuje personel Sił Powietrznych Brazylii, jednak zajmuje się nie tylko lotnikami, szkoli także logistyków oraz piechotę. Corocznie tysiące kandydatów składa podania o przyjęcie do Akademii Sił Powietrznych, wybiera się jednak jedynie około 200 najlepszych. W sierpniu 2013 r. w AFA szkoliło się 759 kadetów, w tym prawie 500 lotników, z czego 18 osób stanowiły kobiety. Po czterech latach nauki kadeci opuszczają Akademię Sił Powietrznych z tytułami inżyniera lotniczego oraz magistra w zakresie lotnictwa lub nauk wojskowych – tutaj tytuł naukowy dotyczy personelu naziemnego i piechoty służącej w Siłach Powietrznych. Zajęcia jakie prowadzi się w szkole to m.in. podstawowe szkolenie w walce na ziemi, szkolenie z dowodzenia, a także typowo lotnicze kursy, takie jak na przykład ratownicze skoki ze spadochronem (pierwszy rok) czy szkolenia w zakresie przetrwania na morzu (drugi rok) oraz w dżungli (trzeci rok).

Z uwagi na rosnące zapotrzebowanie, w ostatnich latach AFA ukończyło więcej osób niż w latach wcześniejszych, zrodziła się więc potrzeba zatrudnienia dodatkowej kadry naukowej, szczególnie pilotów-instruktorów. Przeniesienie ich do Akademii Sił Powietrznych z jednostek liniowych byłoby niezbyt optymalnym rozwiązaniem, więc w 2009 r. zdecydowano, że pilotami–instruktorami zostaną oficerowie rezerwy. Eskadry mogą być obecnie dowodzone przez oficera w stopniu majora lub podpułkownika, pod nadzorem którego doświadczeni pułkownicy rezerwy szkolą młodych adeptów sztuki latania.

Jeśli chodzi o jednostki lotnicze, poza dwoma eskadrami treningowymi na Akademię Sił Powietrznych składa się jednostka wsparcia użytkująca dwa śmigłowce H-50 Esquilho (Eurocopter AS.350), przeznaczone do zadań poszukiwawczo-ratowniczych, a także dwa lekkie samoloty wielozadaniowe C-95 Bandeirante, używane w celach dodatkowych. W ramach AFA działa również klub szybowcowy, posiada on 14 szybowców oraz 2 samoloty G-19A Ipanema (Embraer 202) do ich holowania. Klub szybowcowy prowadzi swoją działalność wyłącznie w okresie weekendowym. Dodatkowo, obecnie pracujący nad swoim pierwszym programem pokazowym zespół akrobacyjny „Esquadrilha da Fumaça” również bazuje w Pirassununga, mimo że nie jest to jednostka powiązana ze strukturami akademii.

Baza lotnicza jest podzielona na dwa obszary – dwa zachodnie pasy startowe są użytkowane przez samoloty T-27, natomiast pojedynczy pas na wschodzie jest przeznaczony dla maszyn T-25. Między pasami znajdują się drogi kołowania, hangary, pomieszczenia wykładowe, stołówki, obiekty sportowe i cała pozostała infrastruktura. Tam też znajduje się miejsce pobytu kadetów. Obszar, na którym jest położona baza ma obwód 38 km, a na terenie tym znajduje się ponad 500 budynków mieszkalnych dla personelu, stacja uzdatniania wody pitnej, a także, jedyne w Brazylii, wojskowe gospodarstwo rolnicze, które zapewnia nabiał, mięso, a także trzcinę cukrową nie tylko obiektowi Pirassununga, ale także kilkunastu innym bazom lotniczym.

Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 3/2014