Brewster F2A Buffalo w służbie amerykańskiej

Jacek Pukropp

XF2A-1 (BuNo 0451), prototyp przyszłego Buffalo (nazwa ta została zatwierdzona dopiero 1 października 1941 roku), wykonał pierwszy lot 2 grudnia 1937 roku. W tym czasie samolot ten stanowił duży krok naprzód odnośnie wcześniejszych myśliwców pokładowych. Zastosowano w nim wiele rozwiązań sprawdzonych w poprzedniej konstrukcji Brewstera – pokładowym samolocie zwiadowczo-bombowym XSBA-1 (później został wyprodukowany w serii 30 sztuk przez Naval Aircraft Factory pod oznaczeniem SBN-1). Testy rozpoczęły się w styczniu następnego roku, a 11 czerwca 1938 roku zamówiono 54 maszyny w wersji F2A-1 (kontrakt 61074; BuNo 1386-1439). Do zamówienia myśliwca Brewstera przyczyniła się kraksa Grummana XF4F-2 (dostrzeżono jednak potencjał tkwiący w tej konstrukcji, która w lotach testowych na początku 1938 roku okazała się szybsza od Brewstera i kontynuowano jej rozwój), drugi konkurent – Seversky XNF-1 (pokładowa wersja P-35) – odpadł wcześniej z powodu słabych osiągów. Do US Navy trafiło jedynie 11 samolotów (BuNo 1386-1396), dziesięć z nich przydzielono do VF-3 z USS Saratoga (CV-3). BuNo 1386 pozostał maszyną testową w NAS Anacostia. Pozostałe samoloty z zamówienia – po modyfikacjach – zostały sprzedane do Finlandii. Do tych 43 płatowców został dodany kolejny, zmontowany z części zamiennych. Tym samym Finowie otrzymali 44 maszyny, nazwane B-239, które otrzymały eksportowe silniki R-1820-G5 o mocy startowej 1000 hp, usunięto z nich także całe wyposażenie morskie. Amerykańskie F2A-1 były napędzane silnikami Wright R-1820-34 Cyclone o mocy startowej 950 hp, prędkość maksymalna sięgała 301 mil/h [ok. 484 km/h], na 17 000 stóp [ok. 5182 m], wznoszenie wynosiło 3800 stóp/min [1158 m/min], czas wznoszenia na 15 000 stóp [4572 m] 5,5 min, pułap 32 500 stóp [9906 m], zasięg 661 mil [1064 km], uzbrojenie początkowo tworzyły jeden wukaem 12,7 mm i jeden kaem 7,62 mm zamontowane w kadłubie (wiosną 1940 roku dodano dwa wukaemy w skrzydłach, spowodowało to jednak serię wypadków z powodu nadmiernego obciążenia podwozia) oraz dwie bomby po 100 funtów [45,4 kg]. 22 marca 1939 roku US Navy zamówiła 43 płatowce w wersji F2A-2 (BuNo 1397-1439), które posiadały mocniejsze silniki R-1820-40 (1200 hp na starcie). Jako prototyp XF2A-2 posłużył przebudowany XF2A-1, teraz nazwany XF2A-2, który oblatano w lipcu 1939 roku, a testy zakończono jesienią 1939 roku. Dodatkowo wytwórnia zmodernizowała osiem (faktycznie dziewięć – zob. dalej) F2A-1 do standardu F2A-2 (BuNo 1386, 1387, 1389, 1391, 1392, 1394, 1395 i 1396). Większy ciężar silnika spowodował skrócenie kadłuba o 127 mm w celu utrzymania środka ciężkości.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 2/2018