Broń ostatniej szansy

 

 

W sierpniu 1944 r. Dowództwo Lotnictwa Cesarskiej Marynarki Wojennej przyjęło plan rozwoju lotnictwa przewidujący wykorzystanie trzech nowych kategorii samolotów, które otrzymały zbiorczą nazwę Kokoku Heiki – Broń Cesarza. Pod tym kryptonimem kryła się taktyka samobójczych ataków – Kamikaze. Samoloty wytypowane do programu Kokoku Heiki podzielono na trzy kategorie: Kokoku Heiki Go 1 (Broń Cesarza Nr 1) istniejące samoloty, które można było łatwo dostosować do przenoszenia 800 kg bomby, Kokoku Heiki Go 2 samoloty o napędzie rakietowym i odrzutowym znajdujące się na różnym etapie rozwoju oraz Kokoku Heiki Go 3 specjalne samoloty uderzeniowe o uproszczonej budowie przeznaczone do masowego użycia.


Kugisho Maru-Dai
W ramach programu Broń Cesarza Nr 2 (Kokoku Heiki Go 2) rozwijano równolegle dwa programy: Maru-Ten (przyszły samolot Nakajima Kikka) i Maru-Dai. Pomysłodawcą samolotu, który stał się podstawą programu Maru-Dai był ppor. Mitsuo Otha pilot transportowca z 405. Grupy Powietrznej. Zaproponował on budowę prostego w produkcji, taniego i skutecznego samolotu uderzeniowego, który miał być przeznaczony dla pilotówsamobójców. Według koncepcji ppor. Otha miał to być samolot o napędzie rakietowym, który w miejsce akcji miał dostarczać specjalnie przekonstruowany dwusilnikowy bombowiec G4M. Koncepcja ta uzyskała pozytywną opinię i wkrótce ppor. Ohta wspólnie z dr. Taichiro Ogawa Instytutu Lotniczego przy Cesarskim Uniwersytecie Tokijskim opracował projekt wstępny, który w sierpniu 1944 r. przedstawiono na spotkaniu dotyczącym dalszego rozwoju lotnictwa. Zapadła wówczas decyzja o rozwoju różnego typu samolotów samobójczych, w tym i projektu Maru-Dai (obok przedstawionych w artykule konstrukcji w Japonii opracowano szybowce samobójcze o napędzie rakietowym Mizuno Jinryu/Shinryu, które zostały opisane przez Ryusuke Ishiguro i Tadeusza Januszewskiego w „Lotnictwo numer specjalny 5”). Po akceptacji założeń 16 sierpnia 1944 r. projekt ppor. Ohta natychmiast skierowano do realizacji. Zadanie to powierzono 1. Arsenałowi Lotniczo-Technicznemu w Jokosuka (Kugisho). Nadzór nad całością programu zlecono kmdr. ppor. Tadanao Mitsugi głównemu konstruktorowi Kugisho, natomiast rozpracowanie projektu powierzono inżynierom Masao Yamana, Rokuro Hattori i Kyuichiro Washizu. Nowy samolot otrzymał oznaczenie „Morski doświadczalny samolot szturmowy Ohka” (MXY7). Miał to być samolot samobójczy przeznaczony głównie do zwalczania sił inwazyjnych. Według założeń miał być łatwy w pilotażu, prosty w produkcji, mieć niewielkie rozmiary ułatwiające maskowanie na ziemi oraz utrudniające wykrycie w powietrzu. Do produkcji w maksymalnym stopniu miano wykorzystać materiały ogólnie dostępne, w szczególności drewno i stal. W bezpośrednie sąsiedztwo obiektu ataku miał on być transportowany przez samolotnosiciel, a po wyczepieniu dalsze działania prowadzić samodzielnie. Prędkość samolotu określono na taką, aby istniała możliwość uniknięcia myśliwców wroga. Do 80% masy samolotu miał stanowić ładunek wybuchowy.