Brytyjski transatlantyk Mauretania /II/

 

Budowa liniowca
Kontrakt na budowę statku otrzymała angielska stocznia Cammell, Laird & Company Limited w Birkenhead, mieście leżącym nad ujściem Mersey, naprzeciwko Liverpoolu. Stępka pod jednostkę o numerze budowy 1029 została położona 24 maja 1937 roku na pochylni nr 6. Na tej samej pochylni wcześniej zmontowano kadłub transatlantyku Cunard Line – Samaria /II/. Po 14 miesiącach od rozpoczęcia budowy kadłub nowego liniowca był gotowy do wodowania, które odbyło się 28 lipca 1938 roku. Ceremonii chrztu dokonała żona prezesa Cunard-White Star Line – Sir Percy’ego Batesa. Statek otrzymał nazwę, która była powtórzeniem imienia słynnego czterokominowego turbinowca sprzed ponad 30 lat – Mauretanii /I/ (1907/31 938 BRT) – dziewięciokrotnego zdobywcy „Błękitnej Wstęgi Atlantyku” i jednocześnie jednostki bliźniaczej pechowej Lusitanii. Po przeprowadzeniu zwodowanego kadłuba do nabrzeża stoczniowego rozpoczęto prace wyposażeniowe, podczas których ustawiono oba kominy i maszty. 31 marca 1939 roku w estuarium rzeki Clyde rozpoczęły się próby odbiorcze, w trakcie których osiągnięto prędkość 22 w. (płytka woda nie pozwoliła na więcej). 14 maja statek został przeholowany przez holowniki, w tym Thistle Cock, ze stoczni do liverpoolskiego doku Gladstone’a. 31 tm. Mauretania /II/ była już gotowa do odbioru przez armatora. Wkrótce potem weszła do eksploatacji jako największa jednostka cywilna dotychczas zbudowana w stoczni angielskiej. Jej portem macierzystym był Liverpool, natomiast radiowym sygnałem zawezwawczym – GTTM. Ten zaprojektowany na linię Londyn - Nowy Jork średniej wielkości „cunarder” był największym statkiem, który mógł wejść Tamizą do Londynu i korzystać z tamtejszych doków zw. Royal Docks. Był on także przeznaczony jako jednostka zastępcza, kiedy któraś z „królowych” – Queen Mary (1936/80 774 BRT) bądź Queen Elizabeth (1940/83 673 BRT) przechodziłaby rutynowe remonty.