Bwp ASCOD, Ulan/Pizarro
Michał Nita
Bwp ASCOD, Ulan/Pizarro
– wersje i perspektywy
Twórcy bojowego wozu piechoty ASCOD od chwili zainicjowania programu planowali, że bazowy pojazd stanie się punktem wyjścia dla licznych wariantów specjalistycznych. Rzeczywistość nie potwierdziła ich optymizmu – kilka takich pojazdów pozostało prototypami, prace nad innymi znacznie się opóźniają. Dopiero ostatnie lata przyniosły zmiany w tym zakresie.
Wersje Ulana
Początkowo na bazie Ulana planowano opracować wóz zabezpieczenia technicznego, który Bundesheer chciały zamówić w liczbie 45 sztuk. Ostatecznie jednak nie doczekał się on realizacji. Jedyną znaną wersją Ulana jest pojazd do szkolenia kierowców – w miejscu wieży ma on specjalną oszkloną kabinę dla instruktora i uczniów – przygotowany w 2006 r., wraz z niemiecką firmą KMW. Począwszy od połowy 2007 r. zostało dostarczonych sześć takich pojazdów.
Wersje Pizarro
Oprócz podstawowej wersji Pizarro, czyli bojowego wozu piechoty VCI/C (Vehículo de Combate de Infantería/Caballería), w zakładach SBB powstały lub jeszcze powstają inne, zamówione przez hiszpańskie Ministerstwo Obrony, wersje specjalistyczne wozów tej rodziny. Pierwszą z nich jest wóz dowodzenia VCPC (Vehículo de puesto de mando), który od początku bieżącego stulecia jest przedmiotem dostaw. W ramach dwóch kolejnych partii zamówionych zostało 48 takich pojazdów. VCPC powstał na bazie standardowego bwp VCI/C, w którego przedziale desantowym znalazły się cztery stanowiska sztabowców i operatorów łączności oraz stoły robocze. Pojazd został wyposażony w system dowodzenia pola walki SIMACET-PU z dwoma komputerami połączonymi z drukarką. Rozbudowano także wyposażenie łączności – tworzą je trzy radiostacje VHF/UHF systemu PR4G i jedna krótkofalowa (HF). Zasilanie wyposażenia przy niepracującym silniku głównym zapewnia pomocnicza jednostka napędowa (APU) z 3-cylindrowym silnikiem wysokoprężnym o mocy 3,1 kW, napędzającym 3,5 kW prądnicę dostarczającą prąd stały o napięciu 24 V oraz zmienny 220 V/50 Hz. Kolejną wersją Pizarro będzie czteroosobowy pojazd rozpoznawczy VCOAV (Vehículo de Observador Avanzado), zamówiony w liczbie 28 egzemplarzy, ale nadal znajdujący się w fazie opracowania – prototyp wozu rozpoznawczego ma być ukończony w bieżącym roku. Bazą dla niego także będzie VCI/C – na stropie jego wieży zostanie zamontowana podnoszona platforma z głowicą optoelektroniczną, poruszającą się w pionie w zakresie od –20 do +30° oraz obracaną w zakresie nx360°. Będą w niej zintegrowane: kamera termowizyjna pracująca w zakresie 3,6–5,0 µm, dysponująca dwoma polami widzenia, dzienna kamera telewizyjna z zoomem, dalmierz laserowy pracujący na fali 1,54 µm i zasięgu 10 km oraz czujnik meteorologiczny. Na prawej części stropu wieży VCOAV zamontowany będzie panoramiczny przyrząd obserwacyjny z kamerami termowizyjną i telewizyjną. W torze dziennym dostępne będą powiększenia 10 i 2,5x (kąty widzenia 20° i 5°), zaś w nocnym 6x (kąt widzenia 8°). Pojazd otrzyma także układ nawigacji bezwładnościowej z odometrem, terminal systemu dowodzenia oraz dwie radiostacje PR4G. W zestawie wyposażenia wynośnego znajdą się m.in.: lornetka termowizyjna z dalmierzem laserowym i goniometrem oraz odbiornik GPS. Także i ten pojazd otrzyma APU tego samego typu jak wóz dowodzenia VCPC.
Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 1/2011