Cel: Warszawa! Nocne naloty Wojenno-Wozdusznych Sił w lipcu 1944 roku

Norbert Bączyk

Pod koniec lipca 1944 roku Warszawa została dwukrotnie zbombardowana przez radzieckie bombowce Ił-4 z 3. Korpusu Lotniczego Gwardii Lotnictwa Dalekiego Zasięgu. Celem był praski, położony na wschodnim brzegu Wisły, węzeł kolejowy. W ten sposób dowództwo Lotnictwa Dalekiego Zasięgu starało się wesprzeć lądową ofensywę 1. Frontu Białoruskiego, którego armie wówczas zbliżały się już do Warszawy. Ataki radzieckich bombowców okazały się jednak umiarkowanie skuteczne i nie zdołały sparaliżować warszawskiego węzła kolejowego. Przede wszystkim były mocno spóźnione.

Działania bojowe realizowane przez lotnictwo w czasie II wojny światowej na froncie wschodnim odznaczały się pewną specyfiką. Zarówno niemieckie Siły Powietrzne – Luftwaffe – jak i radzieckie Wojskowe Siły Powietrzne Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej – Wojenno-Wozdusznyje Siły – wykonywały głównie misje o charakterze taktycznym lub operacyjnym, natomiast zdolności do projekcji siły o charakterze strategicznym obie strony praktycznie nie miały. W przypadku Luftwaffe początkowo wynikało to z doktryny, premiującej obliczone na szybki skutek działania o charakterze taktycznym i operacyjnym. Niemcy dopiero w 1943 roku, dwa lata po inwazji na ZSRR, gdy zdali już sobie sprawę z niemożności powalenia przeciwnika serią kampanii lądowych, podjęli szersze działania zmierzające do paraliżu jego zaplecza przemysłowego siłami własnego lotnictwa. Słabość Luftwaffe, a także konieczność stopniowego cofania baz pułków bombowych na zachód, szybko uczyniły jednak owe zamierzenia nierealnymi. Mimo to jeszcze wiosną 1944 roku Niemcy dysponowali na froncie wschodnim dość silną grupą bombową do zadań operacyjnych, to jest IV Korpusem Lotniczym gen. lotnictwa Rudolfa Meistera. Korpus ten dysponował blisko 400 bombowcami horyzontalnymi, w większości typu He 111, którymi to w ramach nocnych misji atakowano cele na zapleczu frontu.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 2/2019