Dekada Beryla

 

 

 

Produkowany przez radomską Fabrykę Broni Łucznik-Radom Sp. z o.o. karabinek w wersji pierwotnej różni się od 5,45 mm karabinka wz. 88 Tantal nową, wydłużoną lufą, z mocowanym na stałe urządzeniem wylotowym, nowym łożem oraz kolbą rurową, która zastąpiła niepopularny „pogrzebacz”. Oprócz tego wyposażono go w możliwość montowania dodatkowych przyrządów celowniczych: optycznych i elektrooptycznych – w miejsce przestarzałego rozwiązania z boczną szyną, które nie zapewniało żadnej powtarzalności montażu, wprowadzono „podstawę optycznych przyrządów celowniczych” (POPC). Przyznać trzeba, że podobnego rozwiązania na świecie można szukać z przysłowiową świecą. Jej przyłączanie do broni jest możliwe dzięki dwóm podcięciom w podstawie celownika, służącym do wprowadzenia występów POPC oraz płaskowi oporowemu i trzpieniowi, współpracującemu z mimośrodowym zatrzaskiem. Szyna monmontażowa ma oryginalny profil, dostosowany wyłącznie do montowania celowników produkowanych przez Przemysłowe Centrum Optyki, a te – zgodnie z ideą produkowania dużej ilości tanich celowników optycznych – nie są wyposażone w żadną regulację. Przystrzelanie broni z takimi przyrządami umożliwia regulacja podstawy, co znacznie komplikuje konstrukcję oraz zwiększa koszty, a także utrudnia prawidłowe ustawienie przyrządów celowniczych. Broń przystosowano do wystrzeliwania granatów nasadkowych polskiej konstrukcji: NGD-93 (dymny), NGOS (oświetlający), NGZ-93 (zapalający) oraz GNPO (kumulacyjno – odłamkowy). Pozostawiono możliwość mocowania bagnetu, znanego z kbk AKM/AKMS, dodano do wyposażenia nożycowy dwójnóg, a także zrezygnowano z wyciora montowanego pod lufą, zastępując go składanym i przenoszonym w ładownicy, dodajmy – będącej żywym reliktem koncepcji produkcji oporządzenia z minionej epoki… Z taką bronią polscy żołnierze pojechali w rejon działań wojennych, gdzie mieli wykonywać swoje obowiązki w warunkach i klimacie zupełnie różnym od polskiego oraz współdziałać z chyba najlepiej wyposażoną armią świata – amerykańską.

 

Żołnierze, którym przyszło używać Beryli na misjach chwalili je przede wszystkim za dużą odporność na trudy służby: kurz, błoto, wodę – cechy charakterystyczne dla konstrukcji bazującej na karabinku Kałasznikowa. Oczywiście nie jest to broń bezobsługowa, ale trudy misji znosi znacznie lepiej niż podstawowy karabinek Amerykanów M4/M16. Z uznaniem spotkał się również bagnet-nóż, będący w wyposażeniu karabinka, po połączeniu z pochwą stanowiący nożyce do cięcia drutu. Niestety – w zasadzie na tym pochwały się skończyły.