DHC Dash 7 (cz.III)
Michał Petrykowski
DHC Dash 7
samolot pasażerski do zadań specjalnych (cz.III)
Choć sam DHC-7 jest konstrukcją dość „wyspecjalizowaną”, obok typowo transportowych wariantów samolotu powstało kilkanaście egzemplarzy do zadań rozpoznawczych, poszukiwawczych oraz specjalnych. Najbardziej zaawansowana konwersja powstała na zamówienie Canadian Ice Service, oddziału służby meteorologicznej, zajmującej się zapewnieniem informacji o górach lodowych na kanadyjskich akwenach.
Jednym z samolotów Canadian Ice Service, którego zadaniem jest monitorowanie ok. 40000 naturalnych przeszkód przemieszczających się każdego roku w wodach północno- wschodniej części kraju, jest specjalnie zmodyfikowany DHC-7IR-150 (Ice Reconnaissance). Samolot nr 102 (C-GCFR) jest pierwszą maszyną wersji -150, charakteryzującą się większymi ciężarami strukturalnymi, wyposażoną w dwa dodatkowe zbiorniki paliwa między kadłubem a silnikami nr 2 i 3, o pojemności 1800 kg każdy. Aby w sytuacji awaryjnej nie przekroczyć maksymalnego ciężaru do lądowania samolot został wyposażony w instalację zrzutu paliwa. W wersji Ice Reconnaissance łączna pojemność zbiorników wynosi 8150 kg, choć zazwyczaj podczas misji na pokładzie znajduje się 6300 kg paliwa. W górnej części kadłuba płatowiec otrzymał kopułę ze stanowiskiem do obserwacji, po bokach został zamontowany radar obserwacji bocznej o zasięgu 80 km, z którego obraz może być przekazywany w czasie rzeczywistym do innych jednostek. W gondoli silnika nr 4 umieszczono pomocniczą jednostkę napędową (APU), w skład wyposażenia awionicznego wszedł m.in. inercyjny system nawigacyjny, odbiornik globalnego systemu nawigacji satelitarnej GPS, początkowo również system nawigacji Loran C oraz Omega (później zdemontowane), komputer nawigacyjny, radiostacja HF i system łączności satelitarnej. W dolnej części kadłuba zamontowano wyposażenie fotogrametryczne, a w tylnej części samolotu znajduje się właz do zrzutu urządzeń pomiarowych. Samolot wyposażono w standardowe węzły podwieszeń NATO pod skrzydłami. Obok pilotów w skład załogi wchodzi czterech operatorów urządzeń pokładowych, maksymalna długotrwałość lotu wynosi niemal szesnaście godzin. Na przełomie lat 2007/08 kosztem 5 mln USD DHC-7IR-150 przeszedł gruntowną modernizację wyposażenia. Płatowiec otrzymał nowy radar SLAR, skaner pracujący w zakresach IR/UV, głowicę optoelektroniczną oraz nowoczesne wyposażenie nawigacyjne. Choć Dash 7IR-150 był projektowany dla maksymalnej masy do startu 22 246 kg, ostatecznie jest certyfikowany dla MTOW 21 319 kg. Samolot formalnie jest użytkowany przez Bradley Air Services i operuje głównie na obszarach podbiegunowych, w rejonie Zatoki Świętego Wawrzyńca, cieśniny Belle Isle, wybrzeża Labradoru, Nowej Funlandii (lotnisko Gander), Iqaluit (Frobisher Bay), Resolute Bay, Inuvik, Fairbanks, i Thule (Grenlandia).