„Dywizja duchów” pod Dinant
Łukasz Gąsior
„Dywizja duchów” pod Dinant
Erwina Rommla przedstawiać nie trzeba. Już w czasie drugiej wojny światowej jego postać obrosła legendą. Jest powszechnie (i przede wszystkim) kojarzony z walkami w Afryce Północnej, gdzie osiągał swe największe sukcesy oraz dorobił się tam przydomku „Lis pustyni” (Wüstenfuchs). Jednakże wcześniejsze i późniejsze dokonania tego dowódcy są mniej znane. Początek jego błyskotliwej kariery w czasie drugiej wojny światowej to niemiecki atak na Zachód w 1940 r. Prowadził wtedy jednostkę, która dzięki jego dowodzeniu otrzymała miano „Dywizji duchów” (Gespensterdivision), pod jakim stała się znana po obu stronach linii frontu.
7. Dywizja Pancerna
Dywizja została utworzona 18 października 1939 r. w miejscowości Gera w IX Okręgu Wojskowym. Powstała wskutek przeformowania 2. Dywizji Lekkiej, która brała udział w napaści na Polskę. 5 lutego 1940 r. w Bad Godesberg dowództwo nad nią objął Rommel (będący wtedy w randze generała majora). Po walkach w Polsce, mimo braku doświadczeń z jednostkami pancernymi, poprosił on Hitlera o taką właśnie jednostkę. 10 maja 1940 r. w skład 7. Dywizji Pancernej wchodziły:
sztab (Divisions Stab):
– szef oddziału operacyjnego (Ia): maj. Otto Heidkämper,
– kwatermistrz (Ib): maj. Joachim von Metzsch,
– szef oddziału rozpoznania (Ic): maj. Joachim Ziegler,
– oficer medyczny: dr Wilhelm Baumeister,
– adiutant: kpt. Schräpler,
– ordynans: por. Karl Hanke;
25. pułk czołgów (Panzer Regiment 25; dowódca: płk Karl Rothenburg):
– I batalion (maj. Franz von Lindenau),
– II batalion (maj. Kasimir Kentel),
– 66. batalion (ppłk Rudolf Sieckenius)
7. Brygada Strzelców (Schützen Brigade 7; płk Friedrich Fürst):
– 6. pułk strzelców (Schützen Regiment 6; płk Erich von Unger):
– I batalion (maj. Paris),
– II batalion (ppłk Hans Junck),
– 7. pułk strzelców (Schützen Regiment 7; płk Georg von Bismarck):
– I batalion (maj. Hans Cramer),
– II batalion (maj. Bachmann),
– 705. kompania ciężkich samobieżnych dział piechoty (schwere Infanterie Geschütz Kompanie 705; kpt. Hans-Heinz Fischer) – przydzielona,
– 7. batalion motocyklowy (Kradschützen Batallion 7; maj. Friedrich-Karl von Steinkeller);
78. pułk artylerii zmotoryzowanej (Artillerie Regiment 78; płk Gottfried Frölich):
– I dywizjon (ppłk dr Kessler),
– II dywizjon (maj. Eduard Crasemann);
37. batalion rozpoznawczy (Aufklärungs Abteilung 37; maj. Erdmann);
58. batalion pionierów (Pionier Batallion 58; maj. Binkau);
42. dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 42; ppłk Johann Mickl);
83. batalion łączności (Nachrichten Abteilung 83; maj. Müller);
86. lekki dywizjon przeciwlotniczy (leichte Flak Abteilung 86) – przydzielony; należał do jednostek naziemnych Luftwaffe;
3. bateria 59 dywizjonu przeciwlotniczego (Flak Batallion 59) – samobieżna, przydzielona;
58. dywizyjne dowództwo zaopatrzenia (Divisions Nachschub Führer 58);
58. dywizyjny urząd gospodarczy (DivisionsVerpflegungs Amt 58);
58. oddział służby zdrowia (58 Sanitätsdienste);
pluton żandarmerii polowej (Feldgeandarmerie Zug);
polowy urząd pocztowy (Feldpostamt).
Niektórzy z oficerów 7. Dywizji Pancernej w późniejszym okresie także służyli pod dowództwem Rommla, tym razem w Afryce (von Bismarck, Crasemann, Mickl, czy von Luck z 37. batalionu rozpoznawczego). Natomiast Karl Hanke był wysokim funkcjonariuszem NSDAP, który na ochotnika zgłosił się do Wehrmachtu. W 1945 r., jako Gauleiter Śląska, bronił okrążonego Wrocławia przed Armią Czerwoną. Łączna liczba czołgów w dywizji wynosiła 225, w tym: 8 Pz. Bef. 38(t), 34 Pz.Kpfw. I, 68 Pz.Kpfw. II, 91 Pz.Kpfw. 38(t), 24 Pz.Kpfw. IV. Natomiast sprzęt artyleryjski był reprezentowany przez: 24 haubice 10,5 cm leFH 18; 10 dział piechoty 7,5 cm leIG 18, 30 moździerzy 8 cm GrW 34, 45 moździerzy 5 cm leGrW 36, 39 działek przeciwpancernych 3,7 cm Pak 35/36, 48 działek przeciwlotniczych 2 cm Flak 30 (z tego 12 samobieżnych). Ciekawy dodatek stanowiło sześć niezgrabnych pojazdów nazwanych 15 cm schwere Infanterie Geschütz 33 (Selbsfahrt) auf Panzer Kampfwagen I Ausführung B. Były to ciężkie działa piechoty, zamontowane w wielkich nadbudówkach na podwoziach lekkich czołgów Pz. Kpfw. I. Wozy te znajdowały się w 705. kompanii. Przydzielono ją w celu wypróbowania w boju świeżo skonstruowanych pojazdów. W ramach przygotowań do ataku na Zachód, 7. Dywizja Pancerna znalazła się w XV Korpusie Armijnym (Zmotoryzowanym) dowodzonym przez gen. por. Hermanna Hotha. Korpus podlegał 4. Armii gen. płk. Günthera von Kluge, która z kolei wchodziła w skład Grupy Armii A, dowodzonej przez gen. płk. Gerda von Rundstedta. Zadaniem wojsk szybkich tejże Grupy było przedarcie się przez górzyste i gęsto zalesione Ardeny (uznane przez francuski sztab za nieprzekraczalne dla nowoczesnej armii). Następnym zadaniem było sforsowanie Mozy i rozwinięcie natarcia w stronę kanału La Manche. Dywizja Rommla miała przekroczyć rzekę pod Dinant.
Pełna wersja artykułu w magazynie NTW Numer Specjalny 7