Fikus i Agawa

 

 

 

O ogromnej roli, jaką odgrywa we współczesnych siłach zbrojnych łączność satelitarna, nie trzeba nikogo przekonywać. Jej ograniczenia są znacznie mniejsze niż klasycznej łączności radiowej, nie wspominając o przewodowej. Także w Siłach Zbrojnych Reczypospolitej Polskiej nastąpił w ostatnich latach rozwój łączności satelitarnej, głównie za sprawą realizacji, odległych od terytorium kraju, misji stabilizacyjnych. Z krajem żołnierze w Iraku i Afganistanie kontaktują się przede wszystkim za pośrednictwem satelitów. Służba kontyngentów tysiące kilometrów od granic Polski wymusiła przesyłanie większości informacji drogą satelitarną i zaopatrzenie się wreszcie we własne – czyli należące do wojska – nowoczesne terminale łączności satelitarnej. Po wcześniejszych, pozytywnych doświadczeniach z użyciem zestawów komercyjnych, w 2006 roku zamówiono dużą partię takich urządzeń w Wojskowych Zakładach Łączności nr 1 S.A. z Zegrza. Zakłady opracowały własne stacje łączności satelitarnej,przy współpracy m.in. z niemiecką firmą Satlynx (ma ona centra satelitarne w Niemczech i Szwajcarii) i w oparciu o technologię Vertex Antennentechnik, należącej do General Dynamics. Zakup terminali miał związek z kompletowaniem wyposażenia polskiego kontyngentu do Afganistanu. WZŁ nr 1 wygrały przetarg i na początku 2007 r. zaczęły dostarczać naszej armii dwa rodzaje systemów – Przenośno-Przewoźne Terminale Satelitarne 1,8 Fikus (PPTS 1,8) oraz Mobilne Terminale Satelitarne 4,6 Agawa (MTS-4,6). Formalnie do uzbrojenia SZ RP systemy te przyjęto wiosną 2007 roku.