Flotylla Pińska

 

 

W kwietniu 1919 roku rozpoczęto organizowanie transportu rzecznego dla wojsk polskich operujących na Polesiu. Wkrótce, gdy na tamtych ziemiach pojawili się bolszewicy, uzbrojone statki zaczęły prowadzić działania bojowe – takie były początki Flotylli Pińskiej2. Niestety, latem 1920 roku odwrót Wojska Polskiego wymusił samozatopienie sprzętu, ewakuację załóg i włączenie ich w skład Flotylli Wiślanej, broniącej Torunia i dolnej Wisły. Po powrocie Polski na Polesie podniesiono zatopione na Pinie i jej dopływach jednostki pływające i odbudowano Flotyllę Pińską, natomiast Flotyllę Wiślaną rozwiązano. Od 25 lutego 1927 roku Flotyllą Pińską dowodził kmdr ppor. Witold Zajączkowski. Nowy dowódca zastał tragicznie niski stan dyscypliny w podległych sobie jednostkach, a wyszkolenie ogniowe Flotylli oceniane było jako niedostateczne Nie istniała współpraca z jednostkami lądowymi, które flota miała wspierać; nie istniała nawet organizacja wojenna Flotylli. Stan jej był tak zły, że pojawiła się propozycja, aby Flotyllę Pińską włączyć w skład Wojsk Inżynieryjnych, jako batalion przeprawowo-mostowy modlińskiego pułku saperów. Jednak, dzięki sprzeciwowi Kierownictwa Marynarki Wojennej oraz sprawnej działalności kmdra Zajączkowskiego, pomysł ten spalił na panewce. Na początku lat 30. sytuacja unormowała się – gotowość bojowa, wyszkolenie i dyscyplina znacznie się poprawiły. W skład Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku – zmiana nazwy nastąpiła 17 października 1931 roku – wchodziły: trzy dywizjony bojowe, a także dowództwo, dywizjon sztabowy, oddział łączności, oddział desantowy, baza wysunięta oraz Port Wojenny Pińsk wraz z baonem zapasowym i służbami. Rdzeń Flotylli stanowiły dywizjony bojowe – każdy składający się z dwóch monitorów, statku uzbrojonego, czterech kutrów uzbrojonych i krypy mieszkalnej. Oprócz dywizjonów bojowych uzbrojonymi jednostkami dysponowały także dywizjon sztabowy (wraz z grupą gazowo-minową) i oddział łączności.