Focke-Wulf Fw 190 Nowi przeciwnicy na horyzoncie

Szymon Tetera

Focke-Wulf Fw 190

Nowi przeciwnicy na horyzoncie

Głównym wydarzeniem sierpnia 1942 r. był aliancki desant pod Dieppe, w czasie którego doszło do szeregu strać w powietrzu, w tym z nowym przeciwnikiem Fw 190, jakim były jednostki myśliwskie amerykańskich sił powietrznych. Wraz z końcem sierpnia wygasły natomiast trwające od marca wyprawy nad kontynent dużych formacji myśliwców RAF. W kolejnych miesiącach do większych starć w rejonie kanału La Manche dochodziło głównie przy okazji wypraw bombowych prowadzonych przez kolejną nowość w alianckim arsenale, jaką były przebazowane na Wyspy Brytyjskie bombowce czterosilnikowe USAAF. 

Sierpień 1942 r.
1 sierpnia P/O G. G. Davidson z 412. Sqn zestrzelił myśliwsko-bombowego Fw 190A-2 Wk Nr 5253, w którym zginął Ltn. Arnd Flock z 10.(Jabo)/JG 26, która wysłała parę samolotów w celu zbombardowania Newhaven.
5 sierpnia przed godz. 17.00 na północ od Cherbourga po jednym Spitfire meldowali Ltn. Ludwig Spinner (4. – w nawiasach podajemy numer kolejnego zwycięstwa danego pilota) i Obfw. Kurt Goltzsch (6. – niepotwierdzone) z 4./JG 2. Faktycznie w akcji tej został zestrzelony jeden Spitfire V, w którym zginął Sgt Leitch z 501. Sqn.
6 sierpnia o godz. 18.55 Obfw. Kurt Goltzsch (7.) powtórzył swój sukces z dnia poprzedniego meldując o strąceniu Spitfire’a, jakkolwiek brak potwierdzenia tego sukcesu w wykazach strat RAF.
11 sierpnia po godz. 9.15 na południe od wyspy Wight o straceniach Spitfire’ów meldowali Fw. Johannes Stolz (4.) i Fw. Erwin Stark z 9./JG 2. Faktycznie ich ofiarą padł jeden Spitfire V, w którym zginął P/O Brannigan z 501. Sqn.
12 sierpnia o godz. 6.48 Uffz. Günther Brietz z 3./JG 2 odniósł swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne strącając na południe od Selsey Bill brytyjskiego Lysandera.
15 sierpnia o godz. 14.20 Uffz. Max Kolschek II/JG 1 jako swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne strącił nad Belgią lecący nad nad Mainz szybki samolot bombowy Mosquito, w którym zginęła załoga F/O G. Downe z 105. Sqn.
17 sierpnia wieczorem po raz pierwszy nad kontynentem pojawiły się ciężkie czterosilnikowe bombowce USAAF. Było to 12 B-17E z 97. BG, które leciały pod osłoną czterech dywizjonów najnowszych Spitfire’ów IX. Poderwanym pilotom z I/JG 26 i 2./JG 2 nie udało się przedrzeć do bombowców, ale w przedziale czasowym 18.52-19.10 w walce ze Spitfire’ami eskorty cztery zwycięstwa bez strat własnych odnotowali piloci z II/JG 26 – Uffz. Gerhard Vog (7.), Ltn. Wilhelm Cadenbach (2.), Obfw. Wilhelm Philipp (18.) i Ltn. Horst Sternberg (10.). Spośród pilotów 401. Sqn zginął P/O Ferguson, F/S Rowthorn zmarł po trzech dniach po tym jak rozbił swoją uszkodzoną maszynę w Anglii, dowódca dywizjonu zaś wrócił na uszkodzonej maszynie. Dodatkowo do niewoli trafił F/L Trask z 402. Sqn. Eskorta bombowców odnotowała jedno zwycięstwo pewne i pięć prawdopdobnych, ale jedyną stratą Niemców był Ltn. Herbert Horn z 3./JG 2, który zasiadał za sterami Fw 190A-3 Wk Nr 5332.
18 sierpnia o godz. 11.08 Oblt Bruno Stolle (19.) z 8./JG 2 zestrzelił Wellingtona z 311. Sqn. Kilkanaście minut później strącenia Spitfire’ów zgłosili Fw. Herbert Glasel (1.) i Obfw. Friedrich Hartmann (5.) z 9./JG 2 oraz Oblt Egon Mayer (50.) i Obfw. Alfred Knies (4.) z 7./JG 2. W rzeczywistości z przeprowadzającego wymiatanie w tym rejonie 129. Sqn zostały zestrzelone dwa Spitfire’y V, a trzeci brytyjski myśliwiec wrócił uszkodzony. W walce zginął Sgt McDonnel, a do niewoli trafił Sgt Edwards. Brytyjska jednostka odnotowała jednak pewne zestrzelenie wodnosamolotu He 59 i prawdopodobne He 115.
Tuż po godz. 15.00 zwycięstwa odnieśli Oblt Rolf Hermichen (16.) i Fw. Karl Willus (19.) z 3./JG 26. Faktycznie został zestrzelony jedynie Spitfire V pilotowany przez F/S Gledhilla z 602. Sqn, który trafił do niewoli; drugi brytyjski myśliwiec wrócił uszkodzony. Po stronie niemieckiej w walce tej zaginął po skoku na spadochronie Ltn. Heinz Rahardt z 2./JG 26, który zasiadał za sterami Fw 190A-3 Wk Nr 5421. W 20% został też uszkodzony należący do tej eskadry Fw 190A-2. Rahardta zestrzelił słynny później F/L D. Blakeslee z 133. Sqn. 

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia Spec 1/2013