FREMM po francusku

 


Tomasz Grotnik


 

 

 

Frégate Européenne MultiMission,

 

czyli FREMM po francusku

 

(cz. II)

 

 

Po zapoznaniu się ze szczegółami programu oraz konstrukcji fregat typu FREMM budowanych przez włoską stocznię Fincantieri dla Marina Militare, w drugiej części artykułu przybliżymy sylwetkę „niejednakowych bliźniaków”, czyli okrętów ze stoczni DCNS. Powstają one dla francuskiej Marine Nationale oraz marokańskiej al-Bahriyya al-Malakiyah.

 



Zupełnie niedawno nadeszły kolejne wieści dotyczące francuskiej części programu. 25 listopada prototypowa Aquitaine zakończyła czwartą, ostatnią turę prób morskich u wybrzeży Lorient oraz wyspy Groix na Zatoce Biskajskiej. W obecności przedstawicieli DGA oraz OCCAR dokonano udanych testów systemu walki – ze szczególnym uwzględnieniem kompleksu hydrolokacyjnego oraz łączności. Po tym okręt po raz pierwszy zawinął do przyszłej bazy macierzystej w Breście, gdzie powstają dla FREMM-ów specjalne, pływające pirsy. Drugim wydarzeniem było rozpoczęcie cięcia blach dla Languedoca, piątej fregaty budowy francuskiej (poprzednie to: Aquitaine, marokański Mohammed VI, Normandie i Provence. Poza prototypem, są one w różnych stadiach budowy w stoczni DCNS w Lorient.

Minus sześć
Pierwotny plan przewidywał budowę 17 okrętów w celu zastąpienia w stosunku 1:1 starych fregat Tourville i De Grasse (typu F67) oraz Georges Leygues, Dupleix, Montcalm, Jean de Vienne, Primauguet, La Motte-Picquet i Latouche-Tréville (typu F70ASM), jak również dziewięciu awiz typu D’Estienne d’Orves A69). Podobnie jak u Włochów, zakładano specjalizację FREMM-ów – osiem miało być optymalizowanych do działań ZOP (tzw. ASM, anti-sous marins), pozostałe zaś do uderzeń na cele lądowe (AVT, actions vers la terre). Zamówienia na pierwszą serię – sześć ASM i dwa AVT, złożono 17 listopada 2005 r. Reszta miała być sfinansowana w dwóch kolejnych transzach przy założeniu, że ostatnia jednostka podniesie banderę w 2021 r. Plany trzeba był zweryfikować w 2008 roku, po opublikowaniu tzw. białej księgi obronności i bezpieczeństwa narodowego, zakładającej poważne cięcia w wydatkach na zbrojenia, w tym ograniczenie liczby omawianych fregat. Skurczony program obejmował 11 okrętów za 7,8 mld euro oraz rezygnację z wersji AVT. Pojawiła się za to odmiana plot. – FREDA (frégates de défense aériennes). Nowa struktura zamówienia wygląda następująco – dziewięć ASM oraz dwie FREDA zbudowane w ostatniej kolejności. Zastąpią one Cassarda i Jeana Barta, fregaty plot. typu F70AA. Zamówienie na ostatnią parę, po sztuce ASM i FREDA, złożono 30 września 2009 r. z terminem dostawy do 2022. 18 kwietnia 2008 r. premier François Fillon, na spotkaniu w Rabacie podpisał kontrakt na budowę fregaty dla Maroka, podnosząc liczbę okrętów francuskiej budowy do 12. Podzespoły fregat (pomijając wyposażenie i uzbrojenie pochodzące od różnych kooperantów) typu Aquitaine powstają w stoczniach DCNS w Cherbourgu (trzy główne bloki kadłuba), Breście (trzy bloki) i Lorient (pozostałe cztery z dziesięciu). W ostatnim z zakładów okręty są wodowane i wyposażane. W związku z programem FREMM stocznię w Lorient zmodernizowano poprzez otwarcie nowej linii produkcyjnej z maszyną plazmową do cięcia stali oraz szeregiem robotów spawalniczych. Montaż bloków kadłuba następuje w krytym doku, skąd po wodowaniu okręty trafiają do nabrzeża wyposażeniowego w celu montażu wysokich partii konstrukcji – masztów i anten, potem zaś są ustawiane w innym suchym doku, gdzie instaluje się części w podwodziu (śruby, stery, anteny sonaru i jego opływnik), a także następuje ostateczne wyposażenie wnętrza. Przy obecnym, okrojonym planie budowy serii tempo „wypuszczania” w morze wynosi jeden okręt rocznie. Wstępne prace projektowe przy platformie (jaką jest fregata będąca nosicielem uzbrojenia) trwały od listopada 2005 do maja 2007 r. Cięcie blach dla prototypu rozpoczęto w marcu 2007, zaś stępkę położono 15 grudnia tr. W lipcu 2008 był gotów projekt szczegółowy okrętu, a końcowy kształt systemu walki zatwierdzono w listopadzie 2008 r. W czerwcu 2009 rozpoczęto układanie armatury w blokach i sekcjach, we wrześniu na miejscu był już pierwszy kilometr kabli, zaś do końca października tr. zamknięto kadłub. Kolejny miesiąc trwało ostateczne mocowanie w jego wnętrzu wstawionych wcześniej urządzeń wielkogabarytowych (przekładni, centrowanie linii wałów, itp.). 29 kwietnia 2010 gotowy kadłub (bez masztów) wyprowadzono z krytego doku. W morze Aquitaine (D 650) wyszła po raz pierwszy 18 kwietnia 2011 r., miesiąc przed planowanym terminem.

Pełna wersja artykułu w magazynie MSiO 1/2012

Wróć

Koszyk
Facebook
Tweety uytkownika @NTWojskowa Twitter