Gunica
Andrzej Karwowski, Jerzy Miłosz
System rozpoznania radioelektronicznego
Gunica
Przemysłowy Instytut Telekomunikacji, przy współpracy z wieloma instytucjami krajowymi, a w szczególności z Instytutem Radiolokacji Wojskowej Akademii Technicznej, od ponad 15 lat prowadzi prace projektowe i wdrożeniowe związane z systemami rozpoznania radioelektronicznego. Między innymi zakończyły się one wdrożeniem do uzbrojenia Sił Zbrojnych RP urządzeń Breń-2 (dla Wojsk Lądowych) oraz Breń-R i Srokosz (dla Marynarki Wojennej).
Podstawą do rozpoczęcia prac nad projektem stacji rozpoznania emisji ze źródeł ulokowanych na platformach lotniczych było zapotrzebowanie Sił Powietrznych, związane z koniecznością wymiany wyeksploatowanego wieloletnią służbą sprzętu tej kategorii produkcji radzieckiej. Współpraca specjalistów wojskowych, WAT i PIT zaowocowała opracowaniem założeń technicznych dla tego typu urządzenia. Założenia te stały się podstawą do uruchomienia projektu celowego, finansowanego ze środków Ministerstwa Obrony Narodowej i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, na projekt techniczny obejmujący opracowanie dokumentacji, budowę prototypu i badania stacji rozpoznania pod kryptonimem Gunica. Podstawą technologiczną projektowanego rozwiązania była, opracowana wcześniej, wspomniana stacja Breń-2. Pełen cykl projektu, w ramach którego prototyp stacji Gunica przeszedł pomyślnie badania wstępne i kwalifikacyjne, zrealizowano w latach 2001-2005. Projekt techniczny obejmował tylko jedną stację, dlatego nie zweryfikowano wówczas w rzeczywistym środowisku pracy systemowej, w tym lokalizacji i śledzenia źródeł promieniowania metodą TDoA. Ograniczone możliwości finansowania pracy na etapie wdrożenia spowodowały weryfikację założeń technicznych, które stały się podstawą do wykonania systemu opartego o zmodyfikowaną stację główną (na bazie prototypu), która otrzymała oznaczenie Gunica-M (Master) i uproszczone konfiguracyjnie stacje boczne (podległe) Gunica-S (Slave). W oparciu o te założenia, w roku 2006, podpisano umowę wdrożeniową na wykonanie partii próbnej systemu Gunica. Umowa ta, podobnie jak w przypadku pierwszej Gunicy, została zrealizowana we współpracy z Instytutem Radioelektroniki Wojskowej Akademii Technicznej oraz firmą AM Technologies (AMT) z Warszawy. System Gunica jest pierwszym w kraju tak zaawansowanym i wszechstronnym systemem rozpoznania radioelektronicznego. Dedykowany jest do pracy w systemie rozpoznania Sił Powietrznych, służąc do zautomatyzowanego rozpoznawania stacji radiolokacyjnych i innych źródeł emisji, montowanych na statkach powietrznych oraz na platformach naziemnych i nawodnych. Wchodzące w skład systemu urządzenia Gunica- M i Gunica-S zapewniają wykrywanie sygnałów generowanych przez stacje radiolokacyjne, transpondery SIF/IFF, interrogatory IFF, systemy nawigacji TACAN/RSBN, DME i generatory zakłóceń. Realizowany w każdej stacji systemu pomiar parametrów odbieranych sygnałów oraz przetwarzanie danych pomiarowych umożliwiają m.in. identyfikację typu emisji, przechwyt informacji transponderów SIF/IFF (w modach cywilnych), rozpoznawanie radarowych źródeł emisji, określanie parametrów zakłóceń oraz określanie namiarów na ZE. Możliwa jest także archiwizacja wyników rozpoznania oraz rejestracja wskazanych przez operatora zbiorów danych pomiarowych w celu późniejszej analizy i uzupełnienia bazy danych. Potencjał stacji może być w pełni wykorzystany, gdy współpracują one z jednej strony z innymi podobnymi lub takimi samymi stacjami rozpoznania realizując pracę systemową, z drugiej strony z nadrzędnym systemem kierowania rozpoznaniem i walką elektroniczną. Pracując w systemie, w którym jedna ze stacji pełni rolę stacji wiodącej, Gunica pozwala na śledzenie obiektów powietrznych oraz dowiązywanie informacji z rozpoznania do obiektów śledzonych przez system radiolokacyjny.
Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 9/2009