Hawker Hurricane cz. 1
Leszek A. Wieliczko
W październiku 1931 roku brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa (Air Ministry) skierowało do zainteresowanych wytwórni lotniczych specyfikację F.7/30, w której określiło wymagania taktyczno-techniczne dla nowego jednomiejscowego samolotu myśliwskiego zdolnego do działania zarówno w dzień, jak i w nocy. Miał on przewyższać osiągami, zwrotnością i siłą ognia wszystkie typy myśliwców znajdujących się wówczas w służbie Królewskich Sił Powietrznych (Royal Air Force, RAF). Prędkość maksymalną ustalono na co najmniej 314 km/h na wysokości 4572 m. Do napędu rekomendowano silnik Rolls-Royce Goshawk (Kestrel IV) z chłodnicą wyparną. Trzy spośród zgłoszonych projektów zostały zamówione przez Air Ministry w postaci prototypów. Trzy inne firmy zbudowały prototypy na własny koszt, bez oficjalnego rządowego zamówienia. Jednym z nich był Hawker P.V.3, czyli zmodyfikowany dwupłatowy myśliwiec Hawker Fury z silnikiem Goshawk III. Samolot został skonstruowany przez Sydneya Camma – głównego konstruktora w firmie H.G. Hawker Engineering Co., Ltd. (od roku 1933– Hawker Aircraft Ltd.) w Kingston-upon-Thames w Surrey, niedaleko Londynu.
Specyfikacja F.7/30 wykazała, że myśliwce w układzie dwupłata osiągnęły kres rozwoju. Wraz z pojawieniem się nowej generacji szybkich jednopłatowych bombowców konieczne było zbudowanie myśliwca w układzie jednopłata, który kosztem zwrotności miałby znacznie wyższą prędkość maksymalną i prędkość wznoszenia. Konieczne było również wzmocnienie uzbrojenia, ponieważ stosowane do tej pory dwa karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm uznano za zbyt słabe aby skutecznie zwalczać samoloty o metalowej konstrukcji. W sierpniu 1933 roku Camm przeprowadził konsultacje z Dyrekcją Techniki Lotniczej (Directorate of Technical Development, DTD) Ministerstwa Lotnictwa w sprawie zalet i wad jednopłatowego myśliwca oraz oczekiwań RAF co do takiego samolotu. Na ich podstawie przystąpił do opracowania projektu myśliwca w układzie dolnopłata, opartego na konstrukcji dwupłata Fury. Samolot miał zakrytą kabinę pilota i stałe podwozie z płozą ogonową. Do napędu wybrano silnik Goshawk, z którym wiązano wówczas duże nadzieje. Według obliczeń nowy myśliwiec – nazwany Fury Monoplane – miał osiągać prędkość maksymalną 442 km/h. Uzbrojenie miały tworzyć cztery kaemy Vickers kal. 7,7 mm – dwa w kadłubie i po jednym w każdym skrzydle, tuż przy kadłubie.
Pełna wersja artykułu w magazynie TWH nr specjalny 1/2018