Hawker Hurricane Mk. I
Łukasz Pacholski
Hawker Hurricane Mk. I
Samolot myśliwski Hawker Hurricane był jednym z fundamentów obrony Wielkiej Brytanii w 1940 r. Pomimo że nie był tak zaawansowany technicznie jak Supermarine Spitfire, był ważnym myśliwcem RAF. Będąc niejako w cieniu, służył głównie do zwalczania bombowców Luftwaffe nie posiadając parametrów, pozwalających na swobodną walkę z samolotami myśliwskimi Messerschmitt Bf 109. Ulepszany przez cały czas produkcji (tj. do 1944 r.), po Bitwie o Wielką Brytanię, był kierowany na inne teatry działań wojennych, gdzie służył przede wszystkim jako szturmowiec.
Historia samolotu Hurricane rozpoczyna się na początku 1933 r. Konstruktorzy firmy Hawker Sydney Camm oraz Thomas Sopwith wysłali do Ministerstwa Lotnictwa propozycję budowy dla RAF nowego samolotu myśliwskiego. Rząd brytyjski nie wykazał zainteresowania. Ministerstwo Lotnictwa było przekonane, że posiadane typy myśliwców Hawker Fury i Gloster Gladiator wystarczą do obrony Wielkiej Brytanii. Konstruktorzy rozpoczęli prace jako private venture ze środków firmy Hawker. Projekt nosił nazwę „Interceptor Monoplane”. Samolot ten miał być napędzany silnikiem Rolls-Royce Goshawk o mocy 660 KM, który miał zapewnić prędkość 450 km/h, dysponować chowanym podwoziem oraz pojedynczym płatem o rozpiętości 8,4 m.Maszyna pozostała jednak wyłącznie w fazie projektu. Rosnące zagrożenie wybuchem wojny spowodowało wzrost zainteresowania brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa nowymi konstrukcjami dla RAF. W 1934 r. wystosowało pilne zapotrzebowanie na nowy samolot myśliwski – F.36/34. Miała to być jednopłatowa maszyna przechwytująca o całkowicie chowanym podwoziu, uzbrojona w cztery karabiny maszynowe oraz napędzana przez silnik rzędowy Rolls-Royce PV-12 (później znany pod nazwą Merlin, prace nad silnikiem firma R-R prowadziła także jako private venture). Nieco później w wymaganiach wprowadzono zmianę: uzbrojenie miało składać się z ośmiu karabinów maszynowych Browning kal. 7,7 mm. Konstruktorzy firmy Hawker, prowadząc prace projektowe nad nową konstrukcją we własnym zakresie, musieli jedynie „dopasować” rozwijany projekt pod szczegółowe wymagania Ministerstwa Lotnictwa (przede wszystkim chodziło o ilość karabinów maszynowych wraz z niezbędnym zapasem amunicji oraz przygotowanie kadłuba do zainstalowania silnika PV-12). Po rozwiązaniu tych kwestii, we wrześniu 1934 r. wysłano odpowiedź na zapotrzebowanie, a po jej pozytywnym zaprezentowaniu Ministerstwu Lotnictwa rozpoczęto prace nad makietą. Całość oferty firmy Hawker została przyjęta 21 lutego 1935 r., kiedy zamówiono prototyp. Ze względu na koszty, doświadczenie firmy oraz chęć spełnienia wymaganych terminów zdecydowano się na zastosowanie konstrukcji mieszanej. Kadłub został wykonany z metalowej kratownicy oraz drewnianych wręg, pokrytych płótnem. Przednia część mieszcząca silnik oraz kabinę pilota była całkowicie metalowa. Firma miała bogate doświadczenie w produkcji samolotów o mieszanej konstrukcji, co pozwalało na szybkie uruchomienie wielkoseryjnej produkcji oraz na obniżenie kosztów jednostkowych. Hawker nie musiał wyasygnowywać znacznych nakładów finansowych na oprzyrządowanie do produkcji samolotów całkowicie metalowych oraz szkolenie robotników.
Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 4/2010