48. Skrzydło Myśliwskie Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych

Marcus Fülber

Jednostka stacjonuje w brytyjskiej bazie Lakenheath i jest jedynym skrzydłem w US Air Force in Europe, w którym są trzy dywizjony wyposażone w odrzutowe samoloty bojowe Boeing (McDonnell Douglas) F-15, w tym jeden w myśliwskie F-15C Eagle i dwa w myśliwsko-bombowe F-15E Strike Eagle. Ponadto jeden dywizjon skrzydła jest wyposażony w śmigłowce ratownicze HH-60G.

Historia jednostki zaczyna się 15 stycznia 1941 r., kiedy to Army Air Corps powołało do życia 48. Grupę Bombową (Lekką) – 48th Bombardment Group (Light), której zadaniem było szkolenie personelu dla jednostek bombowych oraz wypracowanie taktyki bezpośredniego i pośredniego wsparcia sił lądowych. W lutym 1944 r. Departament Wojny nakazał przeniesienie 48. Grupy Bombowej (Lekkiej) do bazy Ibsley w południowo-zachodniej Anglii. Grupa została podporządkowana IX Air Support Command z 9. Armii Lotniczej (w kwietniu 1944 r. dowództwo to zostało przekształcone w IX Tactical Air Command). Grupa otrzymała zadanie atakowania baterii artylerii przeciwlotniczej i budowanych we Francji stanowisk artylerii nadbrzeżnej. Po wojnie, 7 listopada 1945 r., jednostkę rozwiązano w bazie Seymour Johnson Field w Północnej Karolinie. Ze względu na wojnę w Korei i na napięcie panujące w Europie w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych, Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych intensywnie rozwijały swoje siły, zwiększając liczbę skrzydeł bojowych z 48 w 1950 r. do 95 w czerwcu 1952 r. Na fali tej rozbudowy, 10 lipca 1952 r., rozpoczęło się formowanie 48. Skrzydła Myśliwsko-Bombowego – 48th Fighter-Bomber Wing. Skrzyło od chwili zorganizowana stacjonowało w bazie Chaumont we Francji, otrzymując przydział początkowo do 12. Armii Lotniczej, a później do 17. Armii Lotniczej. 48. Skrzydło Myśliwsko-Bombowe składało się z czterech grup: 48th Fighter-Bomber Group, 48th Maintenance and Supply Group, 48th Air Base Group i 48th Medical Group (48. Grupa Myśliwsko-Bombowa, 48. Grupa Obsługi i Zaopatrzenia, 48. Grupa Utrzymania Bazy i 48. Grupa Medyczna). Ponownie sformowano dywizjony o numerach: 492nd, 493rd i 494th Fighter Squadrons, a następnie włączono je do komponentu bojowego skrzydła. Skrzydło miało w tym czasie w swoim wyposażeniu następujące samoloty: 58 myśliwsko-bombowych F-84G Thunderjet, sześć szkolnych T-33 Shooting Star, dwa transportowe C-47 Skytrain, jeden tłokowy samolot szkolny T-6 Texan i jeden samolot łącznikowy L-5B Sentinel. 48. Grupa Myśliwsko-Bombowa dysponowała F-84G i T-33, podczas gdy pozostałe samoloty przydzielono do 48. Grupy Obsługi i Zaopatrzenia. W 1954 r. samoloty F-84G skrzydła wymieniono na myśliwce F-86F Sabre.
Wiosną 1956 r. powstała z brązu trzymetrowa replika oryginalnej Statui Wolności. Skrzydło stacjonowało w Chaumont do 15 stycznia 1960 r., kiedy jego trzy dywizjony wyposażone teraz w samoloty F-100D Super Sabre, zostały przebazowane do bazy Lakenheath w Wielkiej Brytanii. W nowej bazie personel jednostki zaczął intensywne szkolenie i ćwiczenia, stając się ważnym elementem lotniczego ugrupowania uderzeniowego NATO. Decyzja o budowie Muru Berlińskiego w 1961 r. oraz Kubański Kryzys Rakietowy w 1962 r. przyczyniły się do zwiększenia zimnowojennego napięcia, dlatego skrzydło zostało wzmocnione okresowo rotowanymi jednostkami Gwardii Narodowej przerzuconymi do Europy, w ramach operacji „Stair Step”. Baza Lakenheath była też wykorzystywana przez komponent strategiczny Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, Strategic Air Command, w czasie Kryzysu Berlińskiego na stałe stacjonowały tu bombowce B-47 Stratojet i B-52 Stratofortress.

Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 4/2015