7. Dywizja Desantowa. Zdobywcy Danii, czyli historia „Niebieskich Beretów”
Robert Rochowicz
„Niebieskie berety” to w naszej armii nieodłączny atrybut jednostek specjalizujących się w desancie z morza. W PRL przez ponad 20 lat istnienia pełna nazwa związku taktycznego – 7. Dywizja Desantowa była w środkach masowego przekazu zastępowana właśnie określeniem kolorowego nakrycia głowy lub mylącym pojęciem „jednostka obrony wybrzeża”.
W Siłach Zbrojnych PRL 7. Dywizja Desantowa była przez lata jednym z najbardziej ofensywnych „narzędzi” w rękach polskich dowódców. Została stworzona w pierwszej połowie lat 60. na potrzeby wojny totalnej Układu Warszawskiego z NATO, dla której opracowano prosty plan – opanować całą Europę! W tym planie żołnierz polski miał się bić na tak zwanym froncie nadmorskim, czyli zajmować północne landy RFN i Danię. Zdobycie tej ostatniej miało otworzyć wrota, czyli Cieśniny Duńskie dla flot bałtyckich trzech państw członkowskich UW. I właśnie atak od strony morza na Jutlandię był zadaniem, którego mieli się podjąć żołnierze w niebieskich beretach.
Geneza powstania
Korzenie jednostek wchodzących w skład 7. Dywizji Desantowej sięgają początku lat 50. XX w. Doświadczenia w ofensywnej taktyce desantu z okrętów na nieprzygotowane i bronione plaże przeciwnika były domeną piechoty morskiej, która początkowo była częścią Marynarki Wojennej. Pierwszy był Batalion Piechoty Morskiej sformowany rozkazem dowódcy MW nr 034/Org. z 17 sierpnia 1951 r. Krótko stacjonował on w Świnoujściu, a w następnym roku przeniósł się na stałe do koszar w Dziwnowie. Początki były skromne, pierwszy etat batalionu liczył 579 stanowisk wojskowych i 16 dla pracowników cywilnych.
W skład Batalionu Piechoty Morskiej wchodziły:
- dowództwo i sztab;
- pluton łączności;
- kompania szkolna;
- dwie kompanie strzelców;
- kompania ckm;
- kompania moździerzy 82 mm;
- bateria artylerii (armaty ZIS-3 kalibru 76 mm);
- pluton przeciwlotniczy;
- pluton saperów;
- sekcja uzbrojenia;
- kwatermistrzostwo;
- ambulatorium.
W pierwszych latach istnienia skład osobowy batalionu opanowywał trudną sztukę ładowania ludzi i sprzętu na środki desantowe floty oraz desantowania na plażę. Z czasem w etacie pojawiły się pierwsze czołgi oraz samochody pływające i pływające transportery gąsienicowe. W drugiej połowie lat 50. ambitne plany zakładały przeformowanie batalionu w brygadę, ostatecznie rozkazem dowódcy MW nr 03/Org. z 22 stycznia 1959 r. powstał 3. Pułk Piechoty Morskiej ze stanem etatowym 832 wojskowych i 7 pracowników cywilnych. W jego składzie znalazły się m.in.: batalion piechoty morskiej, batalion saperów morskich i kompania czołgów T-34-85M1. W strukturze MW pułk pozostawał do 15 lutego 1963 r.
Drugim ogniwem, z którego stworzono w 1963 r. dywizję desantową były sformowane w Pomorskim Okręgu Wojskowym rozkazem MON nr 0044/Org. z 17 maja 1951 r. trzy brygady przeciwdesantowe: 2. Brygada Przeciwdesantowa z dowództwem w Kamieniu Pomorskim, 3. Brygada Przeciwdesantowa z dowództwem w Kołobrzegu i 5. Brygada Przeciwdesantowa z dowództwem w Gdańsku.
Pełna wersja artykułu w magazynie Poligon 4/2017