7. Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich 7. batalion Strzelców Konnych Wielkopolskich

Juliusz S. Tym, Rafał Miernik, Jarosław Jakubowski

Szwadronem zapasowym 5. Pułku StrzelcówKonnych utworzonym w Grudziądzu dowodziłmjr Rudolf Lang. Szwadron ten mimo napotkanychpoważnych trudności organizacyjnych podołałswemu zadaniu. Do zakończenia działań wojennychz rekrutów pochodzących z Kieleckiego i Lubelskiegooraz miejscowych ochotników sformowano w sumiecztery dwuszwadronowe dywizjony.6 lipca 1920 r. na stanowisko dowódcy pułku zostałwyznaczony płk Adam Nałęcz-Nieniewski, mjr Lang zaśpozostał nadal dowódcą szwadronu zapasowego. Pod koniec lipca Dowództwo Okręgu Generalnego Pomorze wydało rozkaz wystawienia I dywizjonu w pogotowiu marszowym na 1 sierpnia. Dywizjon ten dowodzony przez mjr. Adama Prylińskiego (antenat 1. Szwadronu pokojowego 7. PSK), który jako jedyny wziął udział w wojnie z bolszewicką Rosją. 29 lipca 1920 r. I dywizjon w sile szwadronu z plutonem ciężkich karabinów maszynowych, liczący w stanie bojowym 150 szabel, przybył transportem kolejowym z Grudziądza do Ostrołęki. Wszedł on w skład Grupy gen. Bolesława Roi i w dniach 3–6 sierpnia 1920 r. walczył w jej składzie w rejonie wspomnianego miasta. 8 sierpnia 1920 r. dywizjon wymaszerował do Makowa, gdzie dołączył do Dywizji Jazdy gen. Karnickiego. W składzie tej wielkiej jednostki walczył w rejonie Płońska i Raciąża. W nocy z 14 na 15 sierpnia 1920 r. wziął udział w słynnym zagonie Dywizji Jazdy na Ciechanów. 19 sierpnia 1920 r. dywizjon został przydzielony do 18. Dywizji Piechoty, w składzie której wykonywał zadania jazdy dywizyjnej, najpierw na północnym Mazowszu, a od 11 września 1920 r. na Wołyniu. Na początku października 1920 r. dywizjon przydzielono do 14. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Dołączył on do jednostki 18 października 1920 r., równocześnie z zawieszeniem broni na froncie.

Pełna wersja artykułu w magazynie  Poligon 4/2015