Iż-38

 

Zacznijmy od uporządkowania terminologii. Fabryka Iżewskij Miechaniczeskij Zawod (Iżmiech) w Iżewsku od wielu lat pod marką Iż produkuje na rynek cywilny broń wszelkich możliwych rodzajów. Wśród nich wiatrówki: Iż-22, -38, -38P, -40, -53 i -53M. Trzy ostatnie z nich to pistolety i nie będziemy się nimi tu zajmować. Iż-22 interesuje nas zaś jedynie pod kątem różnic dzielących go od Iż-38. Karabinek ten wyprodukowano w latach 1966-79 w ilości 982 413 sztuk, a następnie wyprodukowano 2 196 160 egzemplarzy Iż-38. Na początku lat 90. wypuszczono uproszczoną wersję Iż-38P, produkowaną jeszcze po rozpadzie ZSRR. Swoją drogą numeracja modeli z Iżewska jest ciekawą sprawą: pomiędzy dwiema wiatrówkami, karabinkiem Iż-38 i pistoletem Iż-40, znajduje się myśliwska dubeltówka Iż-39...

Różnice pomiędzy Iż-22 a Iż-38
Starszy Iż-22 miał łoże z plastikowymi medalionami z oznaczeniem modelu, prowadnicę sprężyny w postaci pręta zamontowanego na stałe w korku „systemu”, delikatniejszą szczerbinkę i muszkę bez osłony tunelowej. Do tego sam mechanizm spustowy nie jest zamienny z Iż-38 z uwagi na inny rozstaw kołków mocujących, choć spotkałem się z próbami przystosowania cylindrów i mechanizmów spustowych od obu karabinków. Niektóre serie Iż-22 miały mosiężną wkładkę w przewodzie lufy, przystosowaną do specjalnych grzybków z miękkiego ołowiu. Takiej opcji nie było już w Iż-38. Oba karabinki były za to produkowane zarówno w osadzie drewnianej, jak i polimerowej. W Iż-38 pojawiła się też sygnatura zakładów w Iżewsku (pionowa strzała w tarczy herbowej), a pod nią oznaczenie modelu pisane cyrylicą, umieszczone na wierzchu cylindra od strony korka. Iż-22 miał cylinder bez sygnatur, jedynie na kostce lufy wybijano numer z literą na początku, którą kodowano rok produkcji, tak samo jak w Iż-38. Stopka kolby Iż-22 nosiła oznaczenie modelu, które nie występowało już w Iż-38.

Kryzysowa wersja: Iż-38P
Pod koniec istnienia ZSRR wypuszczono serię P, która była uproszczonym modelem Iż-38. Wiatrówki te produkowano tylko w polimerowym łożu, sygnaturę umieszczono na cylindrze, ale na drugim jego końcu, nad kanałem przelotowym. Zrezygnowano z dźwigni łamania lufy, wprowadzając zwykły zatrzask typu „bęc w lufę” znany z większości współczesnych wiatrówek. Uszczelkę lufy, wykonaną już z gumy zamiast skóry, umieszczono w korpusie, na końcu kanału przelotowego, tak samo jak w pistolecie Iż-40. Pominięto śrubę blokującą śrubę kostki lufy, wstawiając po prostu zębatą podkładkę. Na kostce lufy wybijano z reguły: z prawej „Baikal – Made in USSR” (później „Made in Russia”), z le wej nr seryjny, którego dwie początkowe cyfry oznaczały końcówkę roku produkcji. W ogó le cała lufa wraz ze sposobem mocowania jej w cylindrze rozwiązana jest tak samo jak w pistolecie Iż-40, różni się tylko długością.

Pełna wersja artykułu w magazynie Strzał 1-2/2011