Izraelskie Supermarine Spitfire

 

 

Pierwsze dwa samoloty myśliwskie Supermarine Spitfire, które trafiły w ręce izraelskich pilotów, bynajmniej nie zostały zakupione z zagranicznych nadwyżek sprzętowych, ale zostały złożone z porzuconych wraków maszyn brytyjskich i egipskich, dzięki ogromnemu wysiłkowi personelu technicznego. Wraz z zakończeniem istnienia Brytyjskiego Mandatu Palestyny 13 maja 1948 r., na lotniskach dotąd wykorzystywanych przez RAF pozostawiono wiele części zapasowych, silników, a także innych elementów samolotów zaklasyfikowanych jako złom. Dwa największe wrakowiska znajdowały się w dawnych bazach RAF Aqir (Ekron) i Ein Szemer. Po proklamowaniu niepodległości przez Izrael, technicy Hel HaAwir przewieźli wszystko, co nadawało się jeszcze do wykorzystania, do warsztatów w Szaron na przedmieściach Tel Awiwu. Z powodu niewystarczającej liczby techników oraz braku wielu istotnych części oraz zespołów prace przy kompletowaniu zdolnego do lotu Spitfire’a postępowały bardzo powoli. Głównym problemem było złożenie działającego silnika. Ten powstawał z zespołów kilku odnalezionych Merlinów, ale nadal części do nich brakowało. Pomoc przyszła z najbardziej nieoczekiwanej strony – od Królewskich Egipskich Sił Powietrznych (Royal Egyptian Air Force). Izraelska obrona przeciwlotnicza 15 maja 1948 r. zestrzeliła nad Sde Dow egipskiego Spitfire’a. Samolot przymusowo wylądował na plaży w Herzlija na północ od Tel Awiwu. Maszynę ściągnięto i przewieziono do warsztatów w Szaron. Pomimo znacznych uszkodzeń samolotu, technicy zdołali wymontować z niego sprawną pompę paliwa, działka oraz osłony silnika. Dalszym źródłem części do silnika stały się wraki egipskich Spitfire’ów, których piloci przez pomyłkę zaatakowali 22 maja bazę RAF Ramat Dawid, sądząc, że jest już ona w izraelskich rękach. Reakcja Brytyjczyków była natychmiastowa i piloci bazujących tam Spitfire’ów FR.18 z 208. Dywizjonu RAF zestrzelili czterech napastników. Części z wraków tych maszyn ostatecznie pozwoliły dokończyć pierwszy izraelski Spitfire z oznaczeniem taktycznym D-130 i numerem 2001/10. Kadłub tej maszyny pochodził z uszkodzonego brytyjskiego Spitfire’a PR.XI (EN661), a ponieważ ta wersja nie była uzbrojona, Izraelczycy wyposażyli ją w skrzydło typu C z działkami kal. 20 mm, ochodzące z innego samolotu. Po zakończeniu prac, maszyna została potajemnie  przewieziona na lotnisko w Herzlija w celu  przeprowadzenia prób silnika. Po uporaniu  się z przegrzewaniem silnika, 23 lipca 1948 r.  samolot został oblatany w Maabarot przez  Południowoafrykańczyka Borisa Seniora. Do pierwszego lotu bojowego na D-130   Brytyjczyk Maurice Mann wystartował  5 sierpnia, a w trzy dni później ten sam  pilot wykonał na nim pierwszą misję roz- poznawczą. Maszyna była już w tym czasie  wyposażona w lotniczy aparat fotograficzny  i wykorzystywano ją głównie do lotów rozpoznawczych nad terytoriami arabskimi. W międzyczasie izraelscy technicy rozpoczęli rekonstrukcję drugiego  Spitfire’a, oczywiście także z wykorzystaniem wraków.  Ten został oznaczony D-131 (2002/11) i oblatany 14 października 1948 r. przez Maurice’a  Manna. Swą służbę wdywizjonie 101. tajeset  rozpoczął jednak dopiero 21 października,  po doprowadzeniu do pełnej sprawności  instalacji hydraulicznej. Jest możliwe, że do  użycia został wprowadzony także kolejny,  eks egipski Spitfire Mk IX, porzucony na lotnisku El Aris.