Jak wykuwano Fall „Weiß”. Czas na Polskę. Część 2

Robert Michulec

Niemcy nie spieszyli się z odpowiedzią mobilizacyjną wobec Polski. Hitler zapowiedział nowemu dowódcy Sił Lądowych gen. Brauchitschowi działanie w tej sprawie 25 marca 1939 roku, ale decyzja zapadła kilka dni później. Nie była to też decyzja poświęcona wyłącznie Polsce. Konieczność przygotowania planu wojny przeciw Rzeczpospolitej, którego przecież wcześniej nie poruszano nawet w formie studiów, stwierdzono w zbiorczej dyrektywie z 3 kwietnia o „ujednoliconym przygotowaniu wojennym Wehrmachtu” (EKVdW) na okres 1939-1940. Miał to być materiał niejako przedłużający żywot wcześniejszego dokumentu tego typu, wydanego jesienią 1938 roku z myślą o „kwestii wschodniej” na okres początku 1939 roku, a zastępujący jeszcze wcześniejszą, pierwszą wersję tego typu wskazówek z początku 1937 roku.

Nowa Dyrektywa EKVdW została podzielona na trzy części: osłona granic, tak jak to zdefiniowano już jesienią 1938 roku; opracowanie od podstaw planu wojny przeciw Polsce „Fall Weiß”; zajęcie Gdańska wedle wskazań z końca 1938 roku.

Jeśli chodzi o najważniejszą drugą część, to w dyrektywie stwierdzano wyraźnie, że przygotowanie planu wojny miano ukończyć do sierpnia 1939 roku włącznie, aby móc ewentualnie wprowadzić go w życie 1 września. Stanowiło to w pewnym sensie podkreślenie oryginalności i nietypowości zagadnienia, którego wszak wcześniej nie poruszano, a które chciano roztrząsnąć raz a dobrze już w najbliższym czasie. Jeśli bowiem plan wojny z Czechosłowacją, od początku tworzonego wedle jednego wzorca, opracowywano etapami przez właściwie trzy lata, to z planem wojny przeciw Polsce chciano to zrobić od ręki.

Hitler podpisał dokument nakazujący rozpoczęcie prac nad „Fall Weiß” 3 kwietnia 1939 roku, po czym OKW przez mniej więcej tydzień przygotowywało cały zestaw dokumentów związanych z dyrektywą. Materiał uzyskał akceptację kanclerza 11 kwietnia 1939 roku, co otworzyło drogę do bardziej konkretnego opracowywania ogólnych wskazań operacyjnych na niższych szczeblach. Dokument rozesłano do trzech podległych OKW rodzajów broni, żądając od dowództw rodzajów wojsk (Sił Lądowych, Sił Powietrznych i Floty) przygotowania odpowiednich dokumentów i planów do 1 maja 1939 roku.

Należy tu podkreślić, że wstęp do „Fall Weiß” miał charakter pasywny. Stwierdzano w nim jednoznacznie, że polityka III Rzeszy polega na unikaniu konfrontacji z Polską, jeśli jednak sąsiad przyjmie postawę wrogą wobec Niemiec, trzeba będzie się z nim rozprawić zbrojnie. Celem wojny z Polską będzie jak najszybsze zniszczenie nieprzyjacielskich sił zbrojnych w celu uwolnienia własnych do bronienia się na Zachodzie. Pod względem politycznym takim celem będzie izolowanie Rzeczpospolitej na arenie międzynarodowej. Wskazywano od razu na potencjalną pasywność Zachodu wobec Polski, tak jak to było jesienią 1938 roku w przypadku Czechosłowacji. W ogóle uważano, że tak jak podczas planowania wojny przeciw Czechosłowacji reakcja innych państwa będzie zależna od wstępnego sukcesu militarnego Wehrmachtu.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia nr specjalny 3/2017