Jankesi nad Australią. Amerykańscy piloci myśliwscy w obronie północnej Australii w 1942 roku. Część 2
Jacek Pukropp
Do kwietnia sześciomiesięczna pora deszczowa w dużej mierze się skończyła i należało się spodziewać, że lepsza pogoda spowoduje zwiększoną aktywność japońskiego lotnictwa. Aby jej przeciwdziałać 9. PS zaczął zajmować lotnisko 34-Mile już tuż przed śmiercią Livingstone'a. W tym czasie pozostałe dywizjony 49. PG znajdowały się w drodze do Darwin. 7. PS dotarł 9 kwietnia, a pierwsze maszyny 8. PS tydzień później. Pierwszy z nich trafił do Batchelor Field, a drugi do Adelaide River, skąd wkrótce przebazowano go na właśnie ukończone lotnisko 27-Mile. Budowę nowych lotnisk dokończył amerykański 808. Engineer Battalion (Aviation). Oba nowo przybyłe dywizjony napotkały podczas przelotu podobne problemy jak 9. PS miesiąc wcześniej. Przykładowo 16 kwietnia Clyde „Smiley” Barnett oraz Monroe Eisenberg i Mitchell „Eck” Sims z 8. PS (wszyscy w stopniu 2nd Lt), opuścili Fairbairn pod Canberrą tylko po to, by zawrócić z problemami technicznymi swych maszyn. Nazajutrz dotarli do Williamtown.Zła pogoda zmusiła ich do lądowania w Coolangatta i kolejnego dnia, 18 kwietnia, przelecieli do Archerfield. Stamtąd polecieli tak zwaną „Trasą Breretona” przez Charleville. Dzień później wraz z dwoma Douglasami DC-3 przybyli do Cloncurry, po czym dotarli do Daly Waters naTerytorium Północnym. Następnym przystankiem było lotnisko Adelaide River,które stało się tymczasową bazą 8. PS.
Japończycy w tym czasie przeprowadzali loty rozpoznawcze nad Darwin. 15 kwietnia o godz. 11.55 pojawił się tam rozpoznawczy Mitsubishi C5M w eskorcie czterech myśliwców Zero. Do przechwycenia nie doszło. Samolot rozpoznawczy lądował w swojej bazie o 14.25. Podobna sytuacja miała miejsce 22 kwietnia, kiedy C5M osłaniany przez cztery A6M2 pojawił się nad Darwin o godz.11.20.
Lt Col Paul „Squeeze” Wurtsmith, dowódca 4 9. PS, szybko dostrzegł fundamentalne znaczenie niedawno stworzonego systemu ostrzegania przed nalotami i stanowisko oficera operacyjnego grupy przydzielił doświadczonemu Capt. Eobertowi Van Aukenowi. Zadaniem dotychczasowego dowódcy 8. PS. było nadzorowanie tego systemu. Nowym dowódcą dywizjonu został Capt. Allison Strauss, który był doświadczonym pilotem, który służył na Filipinach od końca 1940 roku, a po ewakuacji do Australii został instruktorem w Amberley. Van Auken szybko zabrał się za poprawę organizacji systemu ostrzegania. Utworzono siatkę sektorów o powierzchni 10 mil kwadratowych. 8. PS był odpowiedzialny za rejon nad morzem na północ od Darwin, gdzie raportowano już kilka zwycięstw. 9. PS patrolował nad samym Darwin, zaś 7. PS nad Półwyspem Coxa na zachód od Darwin. Dzieląc w ten sposób przestrzeń powietrzną Van Auken zakładał, że wolno wznoszące się P-40 nie będą w stanie przechwycić intruzów przed zrzutem bomb i ich zawróceniem do bazy. Innym posunięciem taktycznym wprowadzonym przez Van Aukena, a zatwierdzonym przez Wurtsmitha, był start wszystkich dostępnych w danym momencie maszyn. W przypadku drugiego nalotu nie byłoby czym go odeprzeć, ale przyszłość pokazała, że to dobre posunięcie. Obsługą maszyn 49. PG miał zająć się 43. Air Material Squadron, którego 300 ludzi zmierzało na północ i miało bazować koło Batchelor. Po ich przybyciu znacznie wzrosła niezawodność broni pokładowej i silników Allison V-1710-39.
Przeciwnikiem 49. PG były myśliwce Zero z 3.Kū, które przebazowano do niedawno zdobytego przez Japończyków lotniska Penfui koło Koepang na wyspie Timor, 500 mil od Darwin. W większości dotychczasowych nalotów uczestniczyła tylko jedna chūtai bombowców Mitsubishi G4M1 z Takao Kū w sile od sześciu do dziewięciu samolotów. Było to spowodowane faktem, że do ataków na północną Australię wykorzystywano jedynie 18 bombowców tego typu. Dwie kolejne eskadry pozostały na Luzonie na Filipinach i regularnie bombardowały Amerykanów broniących się na Bataan i na Corregidorze. 9 kwietnia nastąpiła kapitulacja na Bataan i w drugiej połowie miesiąca całość Takao Kū została skoncentrowana w Penfui.
W marcu i kwietniu 1942 roku samoloty typu Lockheed Hudson z No 2. Sqn RAAF i No 13. Sqn RAAF regularnie przeprowadzały nocne ataki bombowe na lotnisko w Penfui. Hudsony przenosiły jednak skromny ładunek bomb. Ich załogi nieraz wykorzystywały Drysdale Mission jako wysuniętą bazę. Piloci australijscy znali Penfui bardzo dobrze, korzystali bowiem z tego lotniska regularnie przed jego zdobyciem przez Japończyków w lutym i czasami udawało im się uszkodzić wrogie maszyny. Z tego powodu zarówno Takao Kū jak i 3.Kū wkrótce wycofano do Kendari na wyspie Celebes, a Penfui wykorzystywano tylko jako wysuniętą bazę. Wcześniej jednak zaplanowano największy do tej pory atak na Darwin przeprowadzony przez Takao Kū i 3.Kū. Miał się on odbyć 25 kwietnia, w Anzac Day.
Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 2/2022