Japońskie Morskie Siły Samoobrony
Krzysztof Kubiak
Japońskie Morskie
Siły Samoobrony
Niezwykłość Japonii polega na tym, że kraj który formalnie nie posiada marynarki wojennej jest de facto drugą (po Stanach Zjednoczonych) potęgą morską basenu Pacyfiku. Japońskie Morskie Siły Samoobrony przewyższają pod względem ilościowym i jakościowym zarówno Flotę Oceanu Spokojnego Federacji Rosyjskiej (poza atomowymi okrętami podwodnymi uzbrojonymi w rakiety balistyczne), jak i dynamicznie rozbudowywane siły morskie Chińskiej Republiki Ludowej.
Geneza i rozwój Japońskich Morskich Siły Samoobrony
Po klęsce Japonii w 1945 roku jej siły zbrojne zostały rozwiązane. W odróżnieniu od wojsk lądowych marynarka wojenna nie uległa jednak całkowitej likwidacji. Alianci utrzymali w ruchu część jednostek użytych do repatriacji do Japonii personelu wojskowego i cywili z Azji Wschodniej i Południowej oraz strefy Pacyfiku, a także znaczną liczbę trałowców, wykorzystywanych do usuwania zagrożenia minowego na wodach japońskich. Siły trałowe, obsadzone formalnie przez cywilne załogi, zorganizowane zostały w 1948 roku w Agencję Bezpieczeństwa Morskiego. Podkreślić należy, że kilkadziesiąt jej jednostek prowadziło w czasie wojny koreańskiej trałowania bojowe wokół Półwyspu Koreańskiego wydatnie odciążając siły amerykańskie. W lipcu 1950 roku Amerykanie zgodzili się na utworzenie japońskiej formacji zbrojnej, odpowiedzialnej za bezpieczeństwo wewnętrzne i likwidację skutków klęsk żywiołowych – Państwowej Rezerwy Policji, liczącej 75 tys. personelu. Równolegle powołano namiastkę sił morskich – z Agencji Bezpieczeństwa Morskiego wyodrębniono Przybrzeżne Siły Bezpieczeństwa podporządkowane Państwowej Agencji Obrony. W 1952 roku rozbudowana do 110 tys. personelu Państwowa Rezerwa Policji przemianowana została na Lądowe Siły Samoobrony. W 1954 roku, w oparciu o ustawę o samoobronie Państwowej Agencji Bezpieczeństwa podporządkowano trzy rodzaje sił samoobrony. W 1954 Japońskie Siły Samoobrony otrzymały pierwsze większe okręty. Było to 18 amerykańskich fregat typu Tacoma, do których dołączyły wkrótce dwa niszczyciele typu Gleaves i dwa niszczyciele eskortowe typu Cannon. Jednak już w 1956 roku Japońskie Morskie Siły Samoobrony zasiliły okręty z rodzimych stoczni. Dwa pierwsze niszczyciele zbudowane w Japonii po zakończeniu II wojny światowej nosiły nazwy Harukaze i Yukikaze. W 1955 roku Amerykanie przekazali japońskiemu (już) sojusznikowi pierwszy okręt podwodny typu Gato (ex Mingo, SS 261), który otrzymał nazwę Kuroshio, a w roku 1960 do służby weszła pierwsza rodzima powojenna konstrukcja tej klasy – Oyashio. Od początku swego istnienia JMSDF opierały się na dwóch komponentach: siłach eskortowych oraz siłach obrony wybrzeża. Pierwszy przeznaczony był do zapewnienia, we współdziałaniu z US Navy, stabilności podstawowych dla funkcjonowania państwa morskich linii komunikacyjnych. Drugi, którego najważniejszym elementem stały się z czasem okręty podwodne, do uniemożliwienia (we współdziałaniu z własnym lotnictwem oraz wydzielonymi siłami amerykańskimi) desantu z morza na terytorium wysp japońskich.
Po klęsce Japonii w 1945 roku jej siły zbrojne zostały rozwiązane. W odróżnieniu od wojsk lądowych marynarka wojenna nie uległa jednak całkowitej likwidacji. Alianci utrzymali w ruchu część jednostek użytych do repatriacji do Japonii personelu wojskowego i cywili z Azji Wschodniej i Południowej oraz strefy Pacyfiku, a także znaczną liczbę trałowców, wykorzystywanych do usuwania zagrożenia minowego na wodach japońskich. Siły trałowe, obsadzone formalnie przez cywilne załogi, zorganizowane zostały w 1948 roku w Agencję Bezpieczeństwa Morskiego. Podkreślić należy, że kilkadziesiąt jej jednostek prowadziło w czasie wojny koreańskiej trałowania bojowe wokół Półwyspu Koreańskiego wydatnie odciążając siły amerykańskie. W lipcu 1950 roku Amerykanie zgodzili się na utworzenie japońskiej formacji zbrojnej, odpowiedzialnej za bezpieczeństwo wewnętrzne i likwidację skutków klęsk żywiołowych – Państwowej Rezerwy Policji, liczącej 75 tys. personelu. Równolegle powołano namiastkę sił morskich – z Agencji Bezpieczeństwa Morskiego wyodrębniono Przybrzeżne Siły Bezpieczeństwa podporządkowane Państwowej Agencji Obrony. W 1952 roku rozbudowana do 110 tys. personelu Państwowa Rezerwa Policji przemianowana została na Lądowe Siły Samoobrony. W 1954 roku, w oparciu o ustawę o samoobronie Państwowej Agencji Bezpieczeństwa podporządkowano trzy rodzaje sił samoobrony. W 1954 Japońskie Siły Samoobrony otrzymały pierwsze większe okręty. Było to 18 amerykańskich fregat typu Tacoma, do których dołączyły wkrótce dwa niszczyciele typu Gleaves i dwa niszczyciele eskortowe typu Cannon. Jednak już w 1956 roku Japońskie Morskie Siły Samoobrony zasiliły okręty z rodzimych stoczni. Dwa pierwsze niszczyciele zbudowane w Japonii po zakończeniu II wojny światowej nosiły nazwy Harukaze i Yukikaze. W 1955 roku Amerykanie przekazali japońskiemu (już) sojusznikowi pierwszy okręt podwodny typu Gato (ex Mingo, SS 261), który otrzymał nazwę Kuroshio, a w roku 1960 do służby weszła pierwsza rodzima powojenna konstrukcja tej klasy – Oyashio. Od początku swego istnienia JMSDF opierały się na dwóch komponentach: siłach eskortowych oraz siłach obrony wybrzeża. Pierwszy przeznaczony był do zapewnienia, we współdziałaniu z US Navy, stabilności podstawowych dla funkcjonowania państwa morskich linii komunikacyjnych. Drugi, którego najważniejszym elementem stały się z czasem okręty podwodne, do uniemożliwienia (we współdziałaniu z własnym lotnictwem oraz wydzielonymi siłami amerykańskimi) desantu z morza na terytorium wysp japońskich.
Pełna wersja artykułu w magazynie MSiO 4/2010