Junkers Ju 87D

Szymon Tetera

Junkers Ju 87D

– strażak frontu wschodniego

Samolot Junkers Ju 87D był udoskonaloną wersją słynnego Stukasa, który budził trwogę podczas niemieckich błyskawicznych zwycięstw pierwszych lat wojny. Główną areną działań bojowych samolotów Ju 87D był front wschodni, nad którym maszyny te operowały do ostatniego dnia wojny.

Ju 87D
W celu zwiększenia osiągów samolotu Ju 87 postanowiono opracować jego wersję rozwojową napędzaną silnikiem Jumo 211J. W czerwcu 1940 r. RLM zamówiło pięć prototypów takiej maszyny oznaczonych Ju 87V-21 – V-25, które zostały ukończone w okresie marzec-sierpień 1941 r.

Silnik Jumo 211J osiągał moc startową 1420 KM przy 2600 obr./min., moc bojową 1190 KM przy 2400 obr./min. i moc trwałą 960 KM przy 2250 obr./min. Samoloty otrzymały nowy kształt osłony dłuższej jednostki napędowej, która została wyposażona w przeprojektowany system chłodzenia. Chłodnica oleju została przeniesiona pod silnik, natomiast ulokowane tam w wersji Ju 87B/R chłodnice cieczy teraz trafiły pod spód wewnętrznej części skrzydeł. Wzmocnieniu uległo podwozie, którego golenie otrzymały węższe osłony. Wprowadzono także nowy, korzystniejszy pod względem aerodynamiki, kształt osłony kabiny załogi, przy czym uzbrojenie strzelca pokładowego stanowił zdwojony kaem MG 81Z zasilany z taśm w których znajdowało się 1000 nabojów na lufę. Pilot otrzymał nowszy celownik typu Revi C/12D.

System paliwowy samolotu obejmował dwa umieszczone w centropłacie zbiorniki paliwa po 260 l. i dwa kolejne o pojemności po 160 l. zabudowane w konsolach zewnętrznych skrzydeł. Tak jak w wersji Ju 87R istniała też możliwość zwiększenia zasięgu poprzez zabieranie dwóch podwieszanych pod skrzydłami odrzucanych zbiorników paliwa o pojemności po 300 l. Nowością była natomiast możliwość przenoszenia w ich miejsce bomb o masie 250 kg. Centralny zaczep bombowy umożliwiał podwieszenie bomb teoretycznie o masie nawet do 1800 kg, choć zwykle było to nie więcej niż 500 kg. W miejsce klasycznych bomb często stosowano kasety z bombami odłamkowymi małych wagomiarów.

W miejsce bomb lub zbiorników na zaczepach podskrzydłowych istniała możliwość podwieszenia zasobników strzeleckich WB 81A lub WB 81B, z trzema zdwojonymi kaemami MG 81Z każdy. W przypadku WB 81A lufy kaemów pochylone były pod kątem 15° ku dołowi (co ułatwiało ostrzał celów naziemnych), w przypadku WB 81B zaś lufy skierowane były prosto. Zapas amunicji wynosił 1500 nabojów na zasobnik, a więc 250 nabojów na jedną lufę. Masa jednego zasobnika WB 81 wraz z amunicją wynosiła 180 kg.
Produkcja seryjna wersji Ju 87D-1 rozpoczęła się końcem września 1941 r., ale rozwijała się bardzo powoli. W sumie do lipca roku następnego zbudowano 592 egzemplarze tej odmiany.

Wersja Ju 87D-2 miała otrzymać solidne opancerzenie, lecz ze względu na spadek osiągów nie została zatwierdzona do produkcji seryjnej. Cześć planowanych zmian wprowadzono jednak na produkowanej od połowy 1942 r. wersji Ju 87D-3, która otrzymała wzmocnione opancerzenie poprzez wprowadzenie płyt pancernych chroniących boki kabiny oraz opancerzenia dolnej części kadłuba. W celu zyskania na masie zrezygnowano z instalacji syreny. W trakcie produkcji tej odmiany wprowadzono kolejne zmiany, min. lepsze zabezpieczenie przewodów cieczy chłodzącej silnik oraz szybę pancerną we wiatrochronie. Ogółem w okresie maj 1942 – listopad 1943 r. zbudowano 1559 samolotów Ju 87D-3.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 4/2013