Kawasaki Ki-61 Hien. Część I. Powstanie i rozwój konstrukcji

Leszek A. Wieliczko

1 lipca 1938 roku japońskie Ministerstwo Armii (Rikugunshō) zatwierdziło do realizacji program rozbudowy i modernizacji Lotnictwa Japońskiej Armii Cesarskiej (Dai Nippon Teikoku Rikugun Kōkūtai). Plan rozwoju uzbrojenia lotniczego (Kōkū heiki kenkyū hōshin), opracowany w Rikugun Kōkū Honbu (Głównym Biurze Lotnictwa Armii), zakładał m.in. opracowanie dwóch typów jednomiejscowych, jednosilnikowych myśliwców – lekkiego Ki-43 i ciężkiego Ki-44. Nie chodziło o masę czy wielkość samolotu, lecz kaliber uzbrojenia strzeleckiego. Według przyjętych założeń lekki myśliwiec jednomiejscowy (kei tanza sentōki) miał być uzbrojony w dwa karabiny maszynowe kal. 7,7 mm, będące standardowym uzbrojeniem myśliwców Lotnictwa Armii od początku jego istnienia. Miał służyć do walki z wrogimi myśliwcami i charakteryzować się przede wszystkim znakomitą zwrotnością. Ciężki myśliwiec jednomiejscowy (jū tanza sentōki) miał być natomiast przeznaczony do zwalczania bombowców i w tym celu powinien dysponować wysoką prędkością maksymalną i wznoszenia oraz dużą siłą ognia. Jego uzbrojenie ustalono więc na dwa karabiny maszynowe kal. 7,7 mm oraz jedno lub dwa „działka”, czyli de facto karabiny maszynowe dużego kalibru.

Niecały rok później, w czerwcu 1939 roku, specjaliści z Instytutu Doświadczalnego Techniki Lotniczej Armii (Rikugun Kōkū Gijutsu Kenkyūsho, zwanego w skrócie Kōgiken lub Giken) w Tachikawie rozpoczęli konsultacje z wytwórniami lotniczymi, mające na celu określenie wymagań dla nowej generacji samolotów bojowych, których opracowanie zamierzano zlecić w kolejnym planie rozwoju uzbrojenia lotniczego w 1940 roku. W ich trakcie dwukrotnie – w czerwcu i sierpniu – doszło do spotkania z konstruktorami firmy Kawasaki. Pod uwagę brano doświadczenia z walk toczonych z radzieckim lotnictwem nad Chałchyn-goł, a potem również doniesienia japońskich obserwatorów z działań niemieckiej Luftwaffe przeciwko Polsce. Ponadto uważnie śledzono i analizowano najnowsze trendy w budowie samolotów oraz osiągnięcia techniczne największych światowych potęg lotniczych, zwłaszcza Niemiec, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 4/2020