Kiwi, czołgi i Carriery. Broń pancerna w Nowej Zelandii 1939-1945

Zbigniew Lalak

Na początku lat 30. w armii nowozelandzkiej (Territorial Forces) rozpoczął się proces motoryzacji. Przebiegał on bardzo powolni i objął pułki strzelców konnych (Mounted Rifle Regiment). W 1937 roku rozpoczęto organizowanie w każdym z pułków pododdziału rozpoznawczego wyposażonego w samochody oraz motocykle; w połowie roku – wprowadzanie samochodów ciężarowych, które miały być wykorzystywane do holowania armat 18-funtowych Mk 2/5. Wydano także rozkazy, aby przy dowództwach każdego z okręgów wojskowych zorganizować bazy transportowe, pojazdy miały być wykorzystywane w poszczególnych pułkach podlegających dowództwu okręgu. W każdym z batalionów piechoty sformowano pluton motocyklistów. Okazało się, że stany osobowe w pułkach strzelców konnych są tak niskie, że nie będzie można utrzymać wszystkich dziewięciu – 1st Mounted Rifles (Canterbury Yeomanry Cavalry), 2nd Queen Alexandra’s (Wellington West Coast) Mounted Rifles, 3rd (Auckland) Mounted Rifles, 4th (Waikato) Mounted Rifles, Otago Mounted Rifles, 6th (Manawatu) Mounted Rifles, 9th Wellington (East Coast) Mounted Rifles, 10th (Nelson) Mounted Rifles oraz 11th (North Auckland) Mounted Rifles. Każdy z pułków składał się z dowództwa, trzech szwadronów liniowych, plutonu przeciwlotniczego oraz motorowego. W dowództwie znajdowały się cztery sekcje jazdy. Szwadron składał się z: dowództwa (dwie sekcje jazdy), trzech plutonów jazdy; każdy w składzie czterech sekcji (w każdej służyło 8 ludzi) oraz  sekcji wsparcia, w której służyło 9 ludzi, a jej uzbrojeniem były dwa lekkie karabiny maszynowe. Pluton przeciwlotniczy składał się czterech karabinów maszynowych typu Hotchkiss, które transportowano konno. Pluton motorowy dysponował 6 samochodami osobowymi oraz 9 motocyklami.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 2/2018