Lightningi w rejonie Morza Śródziemnego cz. I – 12. Armia Powietrzna

 

 

Służba wszystkich trzech jednostek myśliwskich Lightningów, znanych z walk w rejonie Morza Śródziemnego zaczęła się dość nietypowo, bowiem początkowo przydzielono je do VIII Fighter Command, a wiec dowództwa, którego zadaniem było wspomożenie operujących z Anglii bombowców 8. USAAF prowadzących strategiczną ofensywę powietrzna nad Niemcy. VIII Fighter Command zostało utworzone 10 czerwca 1942r. Pierwszymi jednostkami jakie weszły w jego skład były 1. FG (Fighter Group – Grupa Myśliwska) na P-38 oraz 31. FG na P-39. Samoloty z 1. FG miały być przerzucone drogą powietrzną. Do lotu na Islandię 80 Lightningów z 1. FG wystartowało 27 czerwca, każda czwórka była prowadzona przez bombowiec B-17 z 97. BG. Operacja zakończyła się sukcesem, jedynie dwa zespoły, w sumie osiem samolotów (z każdego zespołu wcześniej odpadł jeden P-38 na skutek kłopotów technicznych) napotkały strefę złej pogody i lądowały bez podwozia na Grenlandii. Dowództwo 1. FG oraz 94. i 71. FS przeleciały z Islandii do Anglii między 9 a 25 lipca, podczas gdy 27. FS pozostał na Islandii do 28 sierpnia 1942r. mając za zadanie wraz z wyposażonym w P-40 i P-39 33. FS zapewnić obronę powietrzną tej wyspy oraz wykonywać patrole nad Atlantykiem. To właśnie w pobliżu Islandii, 14 sierpnia 1942r. myśliwce USAAF odniosły swoje pierwsze zwycięstwo przeciwko Luftwaffe. Ich ofiarą okazał się czterosilnikowy samolot patrolowy dalekiego zasięgu Fw 200C-4 Condor Wk Nr 0125 z Stab I/KG 40. Maszyna Luftwaffe została przechwycona przez dwa P-38F z 27. FS i jednego P-39D 33. FS. Jako pierwszy dostrzegł ją Maj. John W. Weltman z 27. FS, ale w trakcie ataku strzelcy Condora popisał się celnym okiem uszkadzając jeden z silników oraz wyłączając z akcji uzbrojenie Lightninga. Chwilę potem maszyna Luftwaffe została zaatakowana przez pozostałe dwa myśliwce. Fw 200 najpierw został trafiony przez pilotującego Airacobrę 2/Lt Shaffera z 33. FS i zaczął się palić. Prawdziwie zabójczy okazał się ostrzał z Lightninga Lt Shahana, po którym Condor eksplodował i spadł do morza około 9 mil na zachód od wybrzeża Islandii, załoga Ofw. Fritza Kühna zginęła. Obu amerykanskim pilotom przydzielono po pół zwycięstwa powietrznego.

Kolejną grupą wyposażoną w P-38 która została przerzucona przez Atlantyk  była 14. FG, ze swoimi 48., 49. i 50. FS. Dwa pierwsze dywizjony dotarły do Anglii w drugiej połowie sierpnia, podczas gdy 50. FS zastąpił na Islandii 27. FS z 1. FG, który przeleciał do Anglii. W odróżnieniu do 27. FS dywizjon ten nigdy nie dołączył do macierzystej grupy. W czasie przelotu 14. FG straciła nad Atlantykiem jednego pilota. W sumie do końca sierpnia do Anglii przerzucono ogółem 164 Lightningi, tracąc siedem maszyn. 1 września 1942r. Lightningi pojawiły się po raz pierwszy nad okupowaną Europą, jednak nieprzyjacielskich myśliwców nie napotkano. Do 25 październiaka wykonano około 300 lotów bojowych, ale w ich trakcie doszło tylko do jednego spotkanie z Luftwaffe. Miało ono miejsce 2 października, podczas 13. wyprawy należących do 8. Armii bombowców B-17 nad kontynent. Amerykanie stracili wówczas P-38F pilotowanego przez 2/Lt Younga zestrzelonego na wysokości 6500m przez Fw 190A pilotowanego przez Uffz. Stollera z 2./JG 26. Amerykanie nawet nie zauważyli zestrzelenia samolotu swojego kolegi, który okazał się pierwszym, i na nieco ponad rok jedynym P-38 utraconym nad okupowaną Europą. Przerwa w działaniach Lightningów nad północną Europą związana była z planowanym lądowaniem w Francuskiej Afryce Północnej, do wsparcia którego oddelegowano zarówno 1. jak i oba znajdujące się w Anglii dywizjony z 14. FG. Weszły one w skład 12. USAAF, mającej za zadanie wsparcie lądowania w Afryce Północnej.