Liniowce typu Albert Ballin

 

Program rekonstrukcji z początku lat 20. przewidywał budowę kilku średniej wielkości jednostek, które jednak nie miały być już tak statki przedwojenne symbolami prestiżu narodowego lub wybitnego luksusu, lecz prezentować wysoki poziom dla klasy średniej. Przeznaczone na linię Hamburg-Nowy Jork transatlantyki trasę tę miały pokonywać w ciągu 10 dni, po drodze wchodząc do Southampton i Cherbourga. Początkowo Hapag zaplanował pozyskanie dwóch jednostek, później zaś do programu dodano dwie kolejne, nieco zmodyfikowane. Były to – Albert Ballin i Deutschland oraz Hamburg i New York. Liniowce miały być budowane we współpracy z United American Lines, mieć pojemność niewiele przekraczającą 20 000 BRT i zabierać stosunkowo dużą liczbę pasażerów przy sporej ładowności. Jednak ze względów ekonomicznych ich siłownie były dość słabe, co przekładało się na niską prędkość. Było im daleko do imponujących transatlantyków sprzed Wielkiej Wojny, jednak w trudnych powojennych latach ich budowa i tak była poważnym wyzwaniem dla armatora. Pierwsza para liniowców wyglądała dość solidnie i zarazem tradycyjnie, ze swoimi czterema masztami przypominając statki z przełomu wieków. Następna dwójka generalnie kontynuowała linię swoich poprzedników, jednak dzięki dwóm masztom i zmienionym rufom nie wyglądała już tak staroświecko. Całą czwórkę zamówiono w słynnej hamburskiej stoczni Blohm & Voss. Ich wodowań dokonano w latach 1922-1926 i wprowadzono do eksploatacji w latach 1923-1927. Portem macierzystym był Hamburg.

 

 

Pełna wersja artykułu w magazynie MSiO 2/2010