Lista strat materialnych Ob.d.L. kwatermistrza (Gen.Qu.) 6.Abt na wrzesień 1939 roku – analiza w świetle niemieckich dokumentów archiwalnych

Marius Emmerling

Oprócz lotów na dalekie rozpoznanie konstrukcja dwusilnikowego Dorniera Do 17 została także wykorzystana do przenoszenia ładunku bomb, czyli do roli samolotu bombardującego. Ze względu na sporą prędkość maksymalną (Do 17E 354 km/h, Do 17Z z mocniejszymi silnikami 410 km/h na pułapie 4000 m) samolot należał do klasy szybkiego bombowca (Schnellbomber). Przykładowo w lipcu 1937 roku prototypowy Do 17MV1 wzbudził sensację, wygrywając lot okrężny nad Alpami na IV Międzynarodowym Mityngu Lotniczym w Zurychu w klasie wielomiejscowych samolotów wojskowych. Maszyna przewyższała swoją szybkością (457 km/h) wszystkie seryjnie produkowane wtedy myśliwce.

Oznaczało to, iż w dniu wybuchu II wojny światowej podczas misji bojowych Dorniery mogły bezproblemowo opuścić obszar kontrolowany przez nieprzyjaciela, czyli obronić się ucieczką przed powolnymi wrogimi myśliwcami osłaniającymi wyznaczony cel. Ta dogodna sytuacja zmieniła się już jednak w 1940 roku, kiedy płatowiec miał do czynienia z nowocześniejszymi typami, jak np. Morane-Saulnier MS.406, Dewoitine D.520, Hawker Hurricane czy Supermarine Spitfire. Wtedy także obronne uzbrojenie strzeleckie Dorniera okazało się być zupełnie niewystarczające. W kampanii polskiej zastosowano wszystkie trzy seryjne wersje tego bombowca.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia nr specjalny 2/2020