Lotnictwo Morskie Niemiec

 

 

W ciągu pięciu lat I wojny światowej bazy niemieckiego lotnictwa morskiego zostały zbudowane na wybrzeżach Morza Północnego i Bałtyckiego, a także na Morzu Czarnym i w wielu innych miejscach, aż po Tsingtao w Chinach. W jego formacjach eksploatowano w sumie ponad 2500 samolotów i sterowców. W czasie wojny głównym zadaniem sterowców Imperialnej Marynarki Wojennej było dokonywanie uderzeń lotniczych na obiekty położone na terytorium Wielkiej Brytanii oraz prowadzenie rozpoznania na akwenach morskich. Sterowce operowały głównie z baz macierzystych, ale także z pokładów specjalnie zmodyfikowanych parowców. Traktat Wersalski nałożył na Niemcy liczne ograniczenia, w tym zakaz utrzymywania lotnictwa wojskowego. W 1920 r. niemieckie lotnictwo morskie zostało oficjalnie rozwiązane. Pomimo to w Niemczech szybko utworzono zakamuflowane organizacje lotnicze i przystąpiono do prowadzenia szeregu tajnych prac badawczo-rozwojowych. Powstał Instytut Prób Lotniczo-Morskich, który współpracował z Lufthansą, przyczyniając się do rozwoju niemieckiego lotnictwa morskiego. Wraz z remilitaryzacją Niemiec począwszy od 1933 r. funkcjonowało też Lotnictwo Marynarki Wojennej, początkowo w tajemnicy, a dwa lata później już oficjalnie. W 1939 r. wszystkie statki powietrzne, w tym także samoloty przeznaczone do służby na pokładzie budowanego lotniskowca Graf Zeppelin, zostały podporządkowane niemieckim siłom powietrznym. W ramach Sił Powietrznych Niemiec utworzono służbę Morskie Siły Powietrzne (Luftwaffe See), a Marynarka Wojenna straciła jakikolwiek wpływ na jednostki lotnictwa morskiego. Po zakończeniu II wojny światowej i utworzeniu Republiki Federalnej Niemiec w 1949 r. oraz uchwaleniu ustawy o utworzeniu Sił Zbrojnych RFN, w 1956 r. ustanowiono Federalną Marynarkę Wojenną.