Łucznik 87 oraz Łucznik kl.187 i 188

Karabinki pneumatyczne Łucznik 

 

 

 

 

Broń opracowana przez inż. Ernesta Durasiewicza miała prostą budowę oraz mechanizm sprężynowo-tłokowy o klasycznej konstrukcji, napinany przez obrót („złamanie”) lufy. Podczas odchylenia lufy napinacz układu dźwigniowego odciągał tłok w tylne położenie wyjściowe, napinając jednocześnie sprężynę tłoka. Zamkniętą po napinaniu lufę blokował w tej pozycji sprężynowy zatrzask, zbliżony budową do podobnych, zastosowanych w enerdowskich wiatrówkach Haenel I- 53 i radzieckich Iż-38. Karabinki pneumatyczne Łucznik 87 wytwarzane były w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera w Radomiu od roku 1956 do końca 1972 roku, po czym pod zmienioną nazwą PREDOM-Łucznik kl.187 produkowano je nadal do 1980 roku. Numer i symbol „kl.” stanowiły skrót od zakładowego podziału wyrobów na klasy oznaczane numerem indeksu wyrobu – karabinek pneumatyczny oznaczono w nim numerem 187-00-000. Przez 24 lata produkcji w broni wprowadzono blisko 100 zmian konstrukcyjnych. Dotyczyły one głównie technologii wykonania poszczególnych części broni i wynikały ze zmian metod produkcji oraz licznych wniosków racjonalizatorskich zgłaszanych przez pracowników zakładu lub też wprowadzano je w odpowiedzi na sugestie i życzenia importerów zagranicznych. W latach 1962- 72 w górnej części komór tłokowych wiatrówek przeznaczonych na eksport wycinano szynę montażową szerokości 10 lub 12 mm do montażu celowników optycznych. W marcu 1962 roku na specjalne zamówienie eksportowe wykonano partię wiatrówek kl.187 z lufami gładkimi. W roku 1970 na życzenie importera niemieckiego logo zakładu w postaci stylizowanego napisu „Łucznik” i sylwetki łucznika zostało zastąpione napisem „Mars”. Każdy karabinek oznaczano pięciocyfrowym numerem seryjnym poprzedzanym od roku 1967 literą, oznaczającą rok produkcji: A – 1967, B – 1968, C – 1969, D – 1970, E – 1971, F – 1972, G – 1973, H – 1974, I – 1975, J – 1976, K – 1977, L – 1978, M – 1979 i N – 1980. Przyrządy celownicze karabinka ukształtowano z myślą o przyszłym zastosowaniu. Ponieważ posiadanie nawet tego typu „broni” przez obywateli było nie do pomyślenia, konstrukcję podporządkowano celom początkowego  celownika krzywiznowego ze szczerbiną w kształcie litery „U”. Później, w karabinkach wyprodukowanych po 1963 roku w miejsce muszki słupkowej zastosowano trapezową muszkę, umieszczoną w tunelowej osłonie z blachy stalowej grubości 1,5 mm. Kolejna zmiana konstrukcji muszki w latach 70. usunęła tę osłonę całkowicie, lecz jednocześnie sama muszka została zastąpiona znacznie bardziej masywną. Lufa długości 483,5 mm miała część wiodącą z 12 bruzdami prawoskrętnymi o skoku 550 mm. Łoże wraz kolbą wykonane z jednego kawałka drewna bukowego, w procesie produkcji było barwione i polerowane. Mechanizm spustowy, choć dość prosty, umożliwiał regulację oporu za pomocą wkrętu, osadzonego w kabłąku spustu. Na lufie i łożu osadzono strzemiona pozwalające na założenie pasa nośnego. Broń wyróżniała się dużą trwałością i dobrą celnością. Zgodnie z warunkami technicznymi każdy karabinek poddawany był próbie celności. Sprawdzenia dokonywał strzelec zakładowy, strzelając do tarczy umieszczonej w odległości 10 metrów od wylotu lufy z pozycji siedząc z podpórką. Celność wiatrówki uznawano za wystarczającą, jeżeli wszystkie przestrzeliny z oddanych 5 strzałów mieściły się w kole zbierającym o średnicy 30 mm.