Luftwaffe wobec operacji Bagration (cz. 1)

Norbert Bączyk

W wyniku ciężkich walk prowadzonych zimą i wiosną 1944 roku wojska Wehrmachtu zdołały utrzymać obszar państw nadbałtyckich i większości Białorusi, natomiast Armia Czerwona wyparła je z obszaru niemal całej Ukrainy, wkraczając na Wołyń, do Galicji oraz przekraczając granicę Rumunii. Efektem tego było skierowanie w przededniu lata 1944 roku najbardziej wartościowych sił Ostheer – Armii Wschodniej Wojsk Lądowych Wehrmachtu – na kierunek ukraiński i rumuński, kosztem kierunku białoruskiego i nadbałtyckiego. Odpowiedzialna za utrzymanie Białorusi Grupa Armii „Środek”, złożona z wojsk Heer, nie dysponowała w związku z tym żadnymi poważnymi odwodami, nie mając przejściowo nawet choćby jednej dywizji pancernej na swoim obszarze odpowiedzialności.

Nieco podobna sytuacja ukształtowała się także w powietrzu, czyli obszarze odpowiedzialności innego rodzaju sił zbrojnych Wehrmachtu – Luftwaffe. W czerwcu 1944 roku na froncie wschodnim operowały trzy niemieckie armie lotnicze – w państwach nadbałtyckich 1. Flota Powietrzna pod dowództwem gen. Kurta Pflugbeila, na obszarze Białorusi 6. Flota Powietrzna pod dowództwem gen. Roberta Rittera von Greima oraz odpowiedzialna za kierunek galicyjski i rumuński 4. Flota Powietrzna dowodzona przez gen. Ottona Desslocha, wsparta dodatkowym specjalnym sztabem Luftwaffe w Rumunii (do tego za obszar Finlandii odpowiadała 5. Flota Powietrzna, ale był to dla tego związku kierunek pomocniczy w ramach terenu obejmującego całą Skandynawię).

6. Flota Powietrzna gen. Roberta Rittera von Greima nie została wprawdzie tak osłabiona późną wiosną 1944 roku jak wojska Heer z Grupy Armii „Środek”, jednak specyfika jej zadań sprawiała, że jedynie część sił wyznaczona było do działań na Białorusi, a nawet nie wszystkie tam stacjonujące formacje lotnicze przeznaczone były do działań na regularnym froncie.

Pełna wersja artykułu w magazynie TWH 1/2018