Lwy z Folgore – Włoska 185. Dywizja Spadochronowa w drugiej bitwie pod El Alamein

Marek Sobski

Po ostatniej nieudanej próbie przebicia alianckich linii przez Niemiecko-Włoską Armię Pancerną na froncie pod El Alamein doszło do zastoju. Była to jednak przysłowiowa cisza przed burzą. Wojska marszałka Montomery'ego szykowały się do zadania decydującego ciosu. Brytyjską 8. Armię wzmacniały nowe związki taktyczne i nowa broń, w tym nowoczesne czołgi i samoloty produkcji amerykańskiej. To podczas nadchodzącej Operacji „Lightfoot” Dywizja Spadochronowa „Folgore” zapisała jedną z piękniejszych kart w dziejach armii włoskiej. 

Uderzenie miało nastąpić na obu skrzydłach wojsk Osi. Główny atak na północy miał wykonać XXX Korpus. Miał on wybić dwa korytarze, przez które na tyły przeciwnika miały przejść dywizje pancerne X Korpusu. Uderzenie XIII Korpusu na południu miało na celu zaangażowanie jak największej ilości wojsk pancernych przeciwnika i uniemożliwienie im włączenie się do walk w rejonie przełamania na północy. Dowodzący aliancką 8. Armią marszałek Bernard Law Montgomery dążył do bitwy materiałowej na wyniszczenie. Ważną sprawą było pokonanie pól minowych przeciwnika, w tym celu pierwszy raz użyto magnetycznych detektorów min i czołgów Scorpion z zamieszczonym trałem.

W październiku 1942 r. włoski X KA zajmował pozycje na skrajnie południowym odcinku frontu pod El Alamein. Na lewej północnej flance jego ugrupowania DP „Brescia” zajęła pozycje wzdłuż „szlaku beczek” (w włoskich dokumentach znany jako „Tonnen Piste”). Jej 20. pp oraz XXVIII Batalion Bersalierów zajmowały pozycje w rejonie Bab el Quattara, dalej na południe były: niemiecki batalion „Burckard” (BSpad. „Ramcke”), włoski 19. pp („Brescia”) i w depresji Deir Alinda niemiecki BSpad. „Hübner”. Pomiędzy depresją Deir el Munassib a wzgórzem Qaret el Himeimat znajdowała się DSpad. „Folgore”. Jej 187. pspad. (bataliony II, IV i IX; Ten. Col. Alberto Bechi Luserna) zajął pozycje w rejonie Deir el Munassib, VIII Batalion Saperów Szturmowych oraz VII BSpad. z „Folgore” i batalion II/28 pp. z DP „Pavia” znalazły się pośrodku systemu obrony dywizji, stworzyły razem Zagrupowanie „Ruspoli” (Ten. Col. Marescotti Ruspoli di Poggio Suasa), a 186. pspad. (Col. Pietro Tantillo) zajął pozycje pomiędzy wzgórzami Qaret el Himeimat (VI BSpad.) a Naqb Rala (V BSpad.). Pozycje na skraju prawej flanki korpusu zajął batalion II/27 z „Pavii”. Na północy X Korpus sąsiadował z pozycjami DP „Bologna” i resztą BSpad. „Ramcke”. Na tyłach tych wojsk znalazł się odwód pancerny w postaci włoskiej Dywizji Pancernej „Ariete” i niemieckiej 21. DPanc., który miał wkroczyć do akcji w przypadku przełamania przez przeciwnika pozycji obronnych piechoty Osi.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 6/2017