Macchi MC.205 Veltro

Szymon Tetera

Macchi MC.205 Veltro

Samoloty myśliwskie Macchi MC.202 i MC.205 są jednym z przykładów udanej współpracy przemysłów lotniczych państw Osi. Dzięki połączeniu włoskiego płatowca z niemieckimi jednostkami napędowymi, piloci myśliwscy Regia Aeronautica otrzymali udane samoloty, o osiągach zbliżonych do najlepszych myśliwców przeciwnika.

Kiedy w czerwcu 1940 r. Włochy przystąpiły do drugiej wojny światowej, podstawowym myśliwcem Regia Aeronautica był dwupłatowy Fiat CR.42. Co prawda dysponowano jeszcze jednopłatowymi Fiatami G.50 i MC.200, lecz samolotów tych było mało, a stanowiące ich napęd silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC 38 (870 KM) posiadały zbyt małą moc, aby móc nawiązać równorzędną walkę z najnowszymi konstrukcjami brytyjskimi i francuskimi. Ratunkiem mógł być nowy rzędowy silnik i nad taką jednostką napędową zakłady Fiat pracowały, lecz program budowy A.38 nie zakończył się powodzeniem. W zamian Włosi zdecydowali się na zakup licencji na produkcję sprawdzonego niemieckiego silnika DB 601Aa (1075 KM), który był budowany w zakładach Alfa Romeo pod oznaczeniem RA 1000R.C.41. Dodatkowo zakupiono 400 oryginalnych niemieckich silników.

10 sierpnia 1940 r. oblatano napędzany DB 601Aa prototyp samolotu myśliwskiego MC.202, który wykorzystywał wiele elementów z wcześniejszego MC.200. Co ciekawe osiągi nowego Macchi przewyższały napędzanego tym samym silnikiem niemieckiego Bf 109E. Produkcja seryjna MC.202 Folgore (piorun) rozpoczęła się w maju 1941 r. Warto w tym miejscu zauważyć, że w tym samym miesiącu Niemcy uruchomili produkcję samolotu myśliwskiego Bf 109F-4, który był napędzany znacznie udoskonalonym silnikiem DB 601E (1350 KM). Był to jednak jedyny w tym czasie samolot na świecie, który przewyższał osiągami konstrukcję Macchi, osiągi MC.202 były bowiem bardzo dobre i dorównywały brytyjskiemu Spitfire’owi V oraz przewyższały inne produkowane w tym czasie seryjne myśliwce.

Najważniejszą wadą włoskiej maszyny była ograniczona siła ognia, jej uzbrojenie stanowiły bowiem jedynie dwa zabudowane nad silnikiem karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 12,7 mm. Konieczność synchronizacji tego uzbrojenia z obrotami śmigła spowodowała spadek ich szybkostrzelności z teoretycznych 750 strzałów na minutę do 550. Co prawda od maja 1942 r., począwszy, od maszyn Serie VI, uzbrojenie MC.202 wzmocniono dodając dwa umieszczone w skrzydłach karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm, ale ze względu na mały kaliber tego uzbrojenia dało to jedynie symboliczny wzrost siły ognia. W sumie do 8 września 1943 r. w zakładach Macchi, Breda i SAI zbudowano tylko 1044 myśliwców MC.202 (po kapitulacji zmontowano dodatkowo 61 egzemplarzy).

Niewystarczająca jak na potrzeby Regia Aeronautica produkcja samolotu, była związana z opóźnieniami w dostawach silników RA 1000R.C.41, które były także montowane na zbudowanym w 216 egzemplarzach samolocie myśliwskim Reggiane Re 2001. W rezultacie gotowe płatowce MC.202 często musiały oczekiwać na montaż jednostek napędowych.

MC.205V Veltro
Upływ czasu spowodował, że moc silnika stanowiącego napęd samolotu myśliwskiego MC.202 zaczęła ustępować najnowszym silnikom napędzającym alianckie myśliwce. Na początku 1942 r. do produkcji w Niemczech trafiła wersja rozwojowa DB 601 w postaci silnika DB 605A (1475 KM), który stanowił napęd myśliwca Bf 109G. Konieczność modernizacji MC.202 sprawiła, że jednostką tą zainteresowali się również Włosi, którzy ogłosili konkurs na samolot myśliwski napędzany tym właśnie silnikiem. Obok Macchi udział w nim wzięły zakłady Reggiane z samolotem Re.2005 będącym głęboką modernizacją Re.2001 oraz Fiat z zupełnie nową konstrukcją oznaczoną G.55.

W lutym 1942 r. zakłady Macchi otrzymały dwa sprowadzone z Niemiec silniki DB 605A. Jeden z nich został zamontowany na zdjętym z linii produkcyjnej samolocie MC.202 Serie IX (MM 9487). Pojedynczy chwyt powietrza do umieszczonej pod silnikiem chłodnicy oleju został zastąpiony dwoma mniejszymi cylindrycznymi chwytami, które stały się charakterystycznym elementem późniejszego Veltro (Chart). Obok tego zastosowano nowe śmigło Piaggio P.2001 o średnicy 3,05 m oraz większy kołpak śmigła. Powstały w ten sposób prototyp został oblatany 19 kwietnia 1942 r. przez Guido Carestiato. Samolot ten początkowo oznaczono MC.202/bis, ale w końcu zastosowano nowe oznaczenie MC.205V, nawiązując w ten sposób do opracowanych przez konkurencję dwóch pozostałych myśliwców biorących udział w konkursie. W maju MM 9487 został przekazany do ośrodka doświadczalnego w Guidonia w celu przeprowadzenia oficjalnych testów państwowych.

Samolot zachował bardzo dobre właściwości pilotażowe, niewiele tylko pod tym względem ustępując Folgore, a oferując lepsze osiągi. Prędkość maksymalna na wysokości 8000 m wynosiła 651 km/h, a wznoszenie na 6000 m trwało 4’52’’. W sierpniu ukończono drugi prototyp (MM9488), który także powstał na bazie MC.202 Serie IX.

W dniach 18-23 grudnia 1942 w ośrodku doświadczalnym Guidona dokonano porównania MC.205 z konkurencyjnymi myśliwcami G.55 i Re.2001. Pod względem osiągów pierwsze miejsce otrzymała konstrukcja Macchi, drugie Fiata, a trzecie Reggiane. Także zarówno pod względem łatwości pilotażu, jak i wyposażenia triumfował MC.205, a dwa pozostałe samoloty otrzymały ex equo drugie miejsce. Pod względem konstrukcji i wytrzymałości na pierwszym miejscu znalazły się ex equo MC.205 i G.55, a Re.2005 na trzecim. Jedynie pod względem łatwości w produkcji Veltro znalazł się na drugim miejscu, ustępując Re.2005, ale wyprzedzając G.55. Re.2005 górował nad swymi konkurentami jedynie pod względem uzbrojenia. 

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 1/2013