McDonnell Douglas F-4G

 

 

W działaniach powietrznych rola obrony powietrznej nie polega na całkowitym zagrodzeniu drogi napastnikowi do własnych obiektów strategicznych. Oczywiście jest to stan idealny, do którego się dąży, ale zwykle trudno osiągalny w praktyce. Jeśli jednak obrona powietrzna będzie zadawała atakującemu poważne straty w trakcie odpierania kolejnych nalotów, to powietrzna operacja zaczepna przeciwnika załamie się. Uzupełnienie strat stanie się niemożliwe bądź zbyt kosztowne i operację powietrzną trzeba będzie przerwać bez osiągnięcia założonych celów. Dlatego też walka z tym nowym przeciwnikiem samolotów operujących nad wrogim terytorium stała się kluczem do powodzenia powietrznej operacji zaczepnej. Geneza pierwszych samolotów do przełamywania naziemnej obrony powietrznej przeciwnika (SEAD - Suppression of Enemy Air Defense) sięga wojny wietnamskiej, kiedy to do tego celu wykorzystano odpowiednio przebudowane dwumiejscowe samoloty F-100F Super Sabre (F-100F Wild Weasel), a następnie F-105F Thunderchief (F-105F Wild Weasel II i F-105G Wild Weasel III). Od samego początku powstania tych samolotów były one traktowane jako przejściowe, albowiem zbudowano je przy wykorzystaniu pośpiesznie opracowanego wyposażenia elektronicznego i uzbrojenia (samonaprowadzające się pociski przeciwradiolokacyjne AGM-45 Shrike i AGM-78 Standard ARM) pochodzącego z arsenałów lotnictwa amerykańskich sił morskich. Docelowy samolot SEAD miał powstać na bazie perspektywicznego wielozadaniowego myśliwca USAF – F-4C Phantom II. Budowę kolejnego samolotu przełamania naziemnej obrony powietrznej także rozłożono na dwa etapy, w ramach, których miał powstać przejściowy samolot SEAD Wild Weasel (Wild Weasel IV) oraz docelowy Advanced Wild Weasel (Wild Weasel V).