MiG-35 – najbardziej zaawansowana wersja rosyjskiego myśliwca MiG-29
Na lotnisku w m. Żukowski trwają próby najnowszej wersji rosyjskiego samolotu myśliwskiego MiG-35 (Izdjelje 9.41S). Maszyna jest bardziej zaawansowaną wersją myśliwca, oznaczonego również MiG-35 (Izdjelje 9.61), który był proponowany przez RSK MiG – również w wersji dwumiejscowej MiG-35D (Izdjelje 9.67) – lotnictwu indyjskiemu w ramach projektu MMRCA (Medium Multi-Role Combat Aircraft). Powstały wówczas trzy samoloty doświadczalne – jednomiejscowa maszyna o numerze bocznym 154 (dawny prototyp wielozadaniowej wersji MiG-29M), jednomiejscowa o numerze bocznym 961 (przebudowany pokładowy bojowy MiG-29K) i dwumiejscowa o numerze bocznym 947 (przebudowany pokładowy szkolno-bojowy MiG-29KUB). Na samolotach testowano nowe elementy wyposażenia nawigacyjno-celowniczego, w tym różne wersje stacji radiolokacyjnej Żuk, systemy optoelektroniczne OŁS-UEM i OŁS-K oraz nowe stacje ostrzegawcze i systemy walki elektronicznej.
Najnowszy wariant samolotu MiG-35, inaczej MiG-29M, a w wersji dwumiejscowej MiG-29M2, powstawał początkowo na zamówienie syryjskie – rząd Assada zamówił w jeszcze w 2006 r. 12 myśliwców w tej odmianie. W latach 2010-2012 powstały dwa demonstratory MiG-35 (samoloty o numerach bocznych 741 i 747), a w 2015 roku rozpoczęto budowę docelowych prototypów w tej wersji. Obecnie rozwój samoloty jest związany głównie z zamówieniem z Egiptu z 2015 roku obejmującym 46 myśliwców MiG-35, dostawa ma nastąpić prawdopodobnie w latach 2018-2019. Partia tych maszyn ma być również zamówiona dla rosyjskich sił powietrzno-kosmicznych WKS – według planów ma to być zamówienie na 28 myśliwców oraz dodatkowo 9 w kolejnym etapie, jednak kontrakt do połowy grudnia br. nie został podpisany.
MiG-35 bazuje na zmodyfikowanym płatowcu MiG-29K (Izdjelje 9.41), ale bez haka do lądowania i mechanizmu składania skrzydeł. Samolot ma wzmocnione silniki RD-33MK o ciągu maksymalnym 52,95 kN (z dopalaniem 88,25 kN) i zwiększony do 5830 litrów zapas paliwa (zasięg bez zbiorników dodatkowych wzrósł do 1850 km). Układ sterowania jest cyfrowy z elektromechanicznymi mechanizmami wykonawczymi, czterokanałowy. Docelowym radiolokatorem samolotu powinna być stacja FGA-35 Żuk-AME z anteną aktywną ze skanowaniem elektronicznym nowej generacji, ale MiG-35S dla WKS miałby otrzymać stację radiolokacyjną N041 Żuk-M, a samoloty egipskie i ewentualnie syryjskie mają otrzymać radar FGA-29S Żuk-M1SE – w obu przypadkach z pasywną anteną szczelinową. Drugim zasadniczym sensorem MiG-a-35 jest system wykrywania i śledzenia celów w podczerwieni OŁS-UEM o zasięgu 35-90 km (w zależności od sektora wykrycia) z kamerą termowizyjną, kamerą telewizyjną i dalmierzem laserowym, zdolny do śledzenia dwóch obiektów powietrznych jednocześnie. Pod kadłubem można podwieszać zasobnik nawigacyjno-celowniczy I-220KE z analogicznymi typami kamer, przeznaczony do śledzenia celów naziemnych (do czterech jednocześnie). Samolot ma mieć układ pasywnego rozpoznania przestrzeni wokół maszyny I-222-E SOER-M z dwoma czujnikami opromieniowania laserowego oraz sześcioma sensorami pracującymi w paśmie podczerwieni. Zagrożenia ze strony pracujących stacji radiolokacyjnych ma wykrywać stacja ostrzegawcza Ł150M Pastel. Aktywne środki walki elektronicznej mają być podwieszane na węzłach podskrzydłowych – zasobniki aktywnych zakłóceń elektromagnetycznych SAP-518 albo KS-418K Kedr. MiG-35 będzie miał również dwa 16-lufowe wyrzutniki flar i dipoli KUW-50-2 kal. 50 mm. W kabinie pilota zamontowano trzy kolorowe wyświetlacze wielofunkcyjne MFI-10 oraz nowy szerokokątny HUD IKSz-1M. Samolot ma przenosić na dziewięciu węzłach podwieszeń (osiem podskrzydłowych i jeden podkadłubowy) do 6500 kg uzbrojenia i wyposażenia, w tym najnowsze pociski rakietowe powietrze-powietrze R-74M (RWW-MD) i R-77-1 (RWW-SD), powietrze-ziemia Ch-31M, Ch-38M i pochodne, a także Ch-58M, rakiety przeciwokrętowe Ch-35U oraz bomby kierowane serii KAB-500. Dodatkowo z samolotem ma być zintegrowana kierowana bomba szybująca Grom-E1/E2, która jest wariantem rakiety Ch-38M.
