MiG-25RB

 

 

W piśmie przedstawiciela ministerstwa przemysłu lotniczego skierowanym do KC KPZR 20 kwietnia 1961 r. stwierdzono: W związku z zadaniem zleconym Postanowieniem Komitetu Centralnego KPZR i Rady Ministrów ZSRR z 17 lutego 1961 r. informuję, że przygotowaliśmy założenia budowy lotniczorakietowego kompleksu przechwytującego cele powietrzne S-155... Kompleks S-155 powinien umożliwić zwalczanie celów powietrznych, lecących na wysokości od 500 m do 27-30 km, przy prędkości ich lotu w zależności od wysokości od 800 do 3000–3500 km/h. Przy tym zwalczanie celów na średnich i dużych wysokościach ma być możliwe pod dowolną sylwetką celu, na małej wysokości – z tylnej półsfery. Odległość strzelania kierowanymi rakietami K-40A – 30 km. W skład S-155 wchodzą... myśliwiec przechwytujący Je-155 i system naprowadzania na cele powietrzne Wozduch-1. Je-155 z silnikami R-15B-300 powinien mieć możliwość wykonania lotu poziomego w czasie 30–40 minut na wysokości 21–22 km z przelotową prędkością 2100–2300 km/h, maksymalną wysokość lotu poziomego 23–25 km, maksymalną prędkość 2800–3000 km/h i możliwość eksploatacji z lotnisk drugiej klasy. Uzbrojenie cztery rakiety K-40A i radiolokacyjna stacja Smiercz-A... Je-155R będzie zbudowany na bazie Je-155. Maksymalna prędkość 3000 km/h, zasięg 3500-4000 km z przelotową prędkością 2300–2400 km/h na wysokości 20–22 km, praktyczny pułap 25 km. Je-155R będzie miał kilka wariantów wyposażenia rozpoznawczego do fotografowania w dzień lub w nocy lub radioelektronicznego rozpoznania środków przeciwnika. Informacja ta została przyjęta przez najwyższe czynniki w państwie, ale nie od razu. Rządowe postanowienie w sprawie budowy szybkiego wysokościowego myśliwca przechwytującego i na jego bazie samolotu rozpoznawczego wyszło dopiero w lutym 1962 r. Ostatecznie jako pierwszy zbudowano samolot rozpoznawczy Je-155R. Konkretne zadania dla samolotu rozpoznawczego Je-155R Siły Powietrzne ZSRR sformułowały w marcu 1961 r. i było to rozpoznanie rejonów rozmieszczenia i stanowisk startowych zestawów rakietowych klasy „ziemia-ziemia” (zdolnych do przenoszenia taktycznych ładunków jądrowych i chemicznych) i „ziemia-powietrze”, składów rakiet i amunicji, węzłów radiolokacyjnych i łączności, stanowisk i centrów dowodzenia i kierowania wojskami, baz morskich, portów i okrętów, lotnisk, szlaków kolejowych i drogowych, mostów i przepraw, środków transportowych i techniki bojowej. W ślad za tym zdecydowano o urządzeniach radioelektronicznych i wyposażeniu rozpoznawczym samolotu, co ostatecznie pozwoliło przygotować wstępne założenia taktyczno-techniczne dla trzech podstawowych wariantów Je-155R: rozpoznania fotograficznego i radioelektronicznego ogólnego, rozpoznania radioelektronicznego szczegółowego i rozpoznania radiolokacyjnego. Dokładność wyjścia na obiekt rozpoznania określono na 200–300 m, dokładność określania koordynat obiektów małowymiarowych – 100–150 m, płaszczyznowych – 300–400 m. Ostateczny zestaw urządzeń radioelektronicznych i wyposażenia rozpoznawczego dla samolotu zatwierdzono w styczniu 1962 r.