MiG-25RB

Marian Mikołajczuk, Jerzy Gruszczyński

MiG-25RB

– niezwykły czterdziestolatek

(cz. II)

Szybki rozwój techniki oraz doświadczenia zdobyte podczas eksploatacji pierwszej generacji samolotów rozpoznawczo-bombowych MiG-25RB (MiG-25RBW, MiG-25RBK, MiG-25RBS) pozwoliły konstruktorom z biura Artioma Iwanowicza Mikojana na dalsze prowadzenie prac modernizacyjnych, których efektem było powstanie kolejnych, bardziej nowoczesnych i o zwiększonych możliwościach bojowych wersji. O ile konstrukcja samolotu zmieniała się w małym stopniu, to wyposażenie specjalistyczne, w tym rozpoznawcze doskonalono w szybkim tempie.

 

MiG-25RBT
W 1978 r. do badań zakładowych skierowano samolot rozpoznawczo-bombowy MiG-25RBT przeznaczony do prowadzenia rozpoznania fotograficznego i radioelektronicznego ogólnego. W samolocie tym w miejsce dotychczasowego zestawu stacji SRS-6, SRS-7 i SRS-9 zastosowano stację rozpoznania radioelektronicznego ogólnego SRS-13 Tangaż. Stacja SRS-13 Tangaż rozpoznaje stacje radiolokacyjne przeciwnika pracujące impulsowo w zakresie fal o długości 0,8–300 cm lub na fali ciągłej w zakresie długości 2,8–3,6 cm. Dane z rozpoznania są zapisywane na rejestratorze magnetycznym, a po powrocie samolotu do bazy podlegają analizie w komputerowym centrum przetwarzania danych. Dzięki zastosowaniu dwóch dodatkowych bloków pamięci z zaprogramowaną charakterystyką różnego typu pięćdziesięciu czterech stacji radiolokacyjnych znacznie uproszczono deszyfrację i interpretację rezultatów rozpoznania. Jednocześnie samolot wyposażono w celowniczo- nawigacyjny system Peleng-2 o znacznie rozszerzonych możliwościach, współpracujący z radiotechnicznym systemem dalekiej nawigacji A-711 Klistron, umożliwiającym uzyskanie współrzędnych o znacznie większej dokładności. Wprowadzono także automatyczny układ sterowania SAU-155R1 o znacznie rozszerzonych możliwościach pilotowania samolotu. W ślad za tym dokładność bombardowania na ocenę przedstawiała się następująco: 5 – upadek bomby w odległości do 400 m (dotychczas – 800 m) od środka celu, 4 – do 800 m (1600 m) i 3 – do 1200 m (2400 m). W pilotażowonawigacyjnym systemie Poljot-1I wprowadzono system kursu i pionu SKW-2NŁ zamiast SKW-2NM oraz radiotechniczny system bliskiej nawigacji RSBN-10S zamiast RSBN-6S, przez co zwiększono dokładność parametrów nawigacyjnych wypracowanych w tym systemie. W 1979 r. samolot rozpoznawczo-bombowy MiG-25RBT pomyślnie przeszedł badania państwowe, po których był rekomendowany do produkcji. Produkcja seryjna MiG-25RBT prowadzona w latach 1979–1982. Jednocześnie seryjne MiG-25RBT otrzymały standardowo radiolokacyjną stację ostrzegawczą SPO-15ŁM Bierioza zamiast SPO-10 (Syrena-3M) ze znacznie rozbudowaną informacją o opromieniowaniu radiolokacyjnym przez celowniki samolotów myśliwskich i stacje kierowania ogniem przeciwlotniczych zestawów rakietowych, radiolokacyjne urządzenie odpowiadające identyfikacji „swój-obcy” SRO-1P Parol zamiast SRO-2M Chrom, radiolokacyjne urządzenie odpowiadające SO-69 zamiast SO-63B oraz pokładowe urządzenie rejestracji danych (obiektywnej kontroli lotu) Tester-U3Ł zamiast urządzeń K212-22 i K9-515, które rejestrowało dokładniej i znacznie więcej parametrów. Jednocześnie do tego standardu w pierwszych latach osiemdziesiątych miały być zmodernizowane wszystkie samoloty MiG-25RBW. Modernizacja ta miała być wykonana sukcesywnie podczas ich remontów kapitalnych, a do jej przeprowadzenia wyznaczono Lotniczy Zakład Remontowy w Zaporożu. Ogółem w latach 1969–1982 zbudowano 223 samoloty rozpoznawcze MiG-25R i rozpoznawczo-bombowe MiG-25RB.

Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 7/2010