Miniaturowe okręty podwodne włoskiej Regia Marina

Marek Sobski

            Nazywane tascabili (kieszonkowymi) lub mininisommergibili (miniaturowymi okrętami podwodnymi) okręty podwodne niewielkich rozmiarów służyły w włoskiej flocie wojennej w okresie obu wojen światowych. Podczas wielkie wojny powstały jednostki typów A i B, podczas drugiego światowego konfliktu podobne, ale wzbogacone o wcześniejsze doświadczenia okręty typów CA i CB. W obu przypadkach ich projekt miał pomóc rozwiązać problemy Regia Marina z obroną własnych wybrzeży.  

            Przystępując do I wojny światowej Królestwo Włoch na morzu miało za przeciwnika Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine. Zmagania obu flot ograniczyły się właściwie do wód Adriatyku. Rozległe adriatyckie wybrzeże Włoch było wówczas słabo bronione i wystawione na ataki floty austro-węgierskiej, które de facto rozpoczęły się już pierwszego dnia wojny. Wówczas to zrodziła się koncepcja stworzenia dużej floty jednostek podwodnych o niewielkich rozmiarach, prostych w budowie, łatwych do przetransportowania siecią kolejową, mających małą załogę, a także uzbrojonych w dwie torpedy – środek dostateczny, by zaatakować dowolny okręt wojenny.

            Pierwszymi jednostkami kieszonkowymi zostało sześć okrętów typu A, które zaprojektował generale del Genio Navale Edgardo Ferrati, a zbudowano je w królewskim arsenale w La Spezii. Według założeń konstrukcyjnych miały one spędzać większość czasu w znużeniu.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 6/2018