Tomasz Gos

3. Flotylla Okrętów im. komandora Bolesława Romanowskiego jest największym związkiem taktycznym Marynarki Wojennej. W marcu obchodziła 45-lecie swojego istnienia.

11 marca 1971 roku, flotylla rozpoczęła funkcjonowanie w składzie dwóch Dywizjonów Kutrów Rakietowo-Torpedowych, Dywizjonu Okrętów Podwodnych i dwóch niszczycieli. Sukcesywnie wzmacniano jej potencjał przyjmując w podporządkowanie kolejne dywizjony i wprowadzając do służby nowe okręty. W jej struktury włączono także brzegowe jednostki wsparcia bojowego i zabezpieczenia logistycznego.

Dzisiaj zasadniczą siłę uderzeniową 3. Flotylli Okrętów stanowią fregaty rakietowe, okręty rakietowe i korweta zwalczania okrętów podwodnych, skupione w Dywizjonie Okrętów Bojowych oraz okręty podwodne wchodzące w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych. Jednostki flotylli odpowiadają także za szkolenie i ratowanie życia na morzu (Dywizjon Okrętów Wsparcia), wsparcie sił okrętowych i obronę wybrzeża (Morska Jednostka Rakietowa, 43. Batalion Saperów i 9. Dywizjon Przeciwlotniczy) oraz zabezpieczenie logistyczne rejonu działań (Komenda Portu Wojennego Gdynia). Ponad 3 tysiące marynarzy służących w 3. Flotylli Okrętów stacjonuje w największej polskiej bazie morskiej w Gdyni oraz w jednostkach na półwyspie helskim, w Siemirowicach i Ustce.

Dywizjon Okrętów Bojowych

Jedną z najsilniej uzbrojonych jednostek Marynarki Wojennej jest Dywizjon Okrętów Bojowych. W jego skład wchodzą: dwie fregaty rakietowe typu Oliver Hazard Perry, trzy okręty rakietowe typu Orkan oraz korweta zwalczania okrętów podwodnych.

Głównym przeznaczeniem dywizjonu jest zwalczanie: okrętów nawodnych i podwodnych, statków oraz ich zespołów, sił napadu powietrznego na średnich i małych wysokościach, a także: osłona własnych okrętów i statków oraz ich zespołów, patrolowanie i osłona szlaków komunikacyjnych.

Okręty rakietowe typu Orkan, z uwagi na fakt, iż są najszybszymi i jednymi z najsilniej uzbrojonych jednostek polskiej Marynarki Wojennej, często określane są mianem „zbrojnego ramienia sił morskich”. Do zadań tych jednostek należy m.in. wykonywanie ataków rakietowych na siły przeciwnika, ochrona własnych okrętów i statków, a także patrolowanie morskich szlaków komunikacyjnych. Głównym uzbrojeniem jednostek projektu 660M – ORP Orkan, ORP Grom i ORP Piorun – są szwedzkie przeciwokrętowe kierowane pociski rakietowe RBS‑15. W ramach przeprowadzonych w latach 2008‑2009 prac modernizacyjnych zostały one wyposażone w zintegrowany system kierowania walką Tacticos, stacje radiolokacyjne Sea Giraffe AMB i Sting EO oraz nowoczesny sprzęt elektroniczny. Także urządzenia nawigacyjne i łączności zostały dostosowane do standardów obowiązujących w NATO.

Dywizjon Okrętów Podwodnych

Najstarszą jednostką bojową w Marynarce Wojennej jest Dywizjon Okrętów Podwodnych. W jego skład wchodzi pięć okrętów podwodnych. Cztery z nich, typu Kobben to: OORP Sokół, Sęp, Bielik i Kondor. Piątym okrętem jest jednostka typu Kilo: ORP Orzeł. Duża autonomiczność i nieograniczona dzielność morska okrętów podwodnych umożliwia ich wykorzystanie w dużej odległości od macierzystych baz morskich. Dzięki temu okręty podwodne, jako pierwsze zdolne są do wykrywania i rozpoznawania wczesnych symptomów działań wojennych z dala od morskiej granicy państwa.

Główne zadania okrętów podwodnych to: zwalczanie okrętów nawodnych i transportowców przeciwnika, zwalczanie okrętów podwodnych, prowadzenie rozpoznania i transport grup specjalnych. Okręty podwodne osłaniają przejścia ważnych pod względem operacyjnym bojowych zespołów okrętowych oraz szlaki komunikacyjne. Działanie jednostek podwodnych charakteryzuje skrytość i mobilność, dlatego może być on wykorzystany do operacji antyterrorystycznych poprzez skryty przerzut jednostek specjalnych w rejon działań. Okręty podwodne wykonują również zadania stawiania min i przerywania zagród minowych.

Pełna wersja artykułu w magazynie MSiO 3-4/2016