Morska tarcza antyrakietowa
Tomasz Kwasek
Najbardziej dopracowanym elementem rażenia amerykańskiego systemu Obrony Przeciwrakietowej MD (Missile Defense), którego jednym z podsystemów jest opisywany w poprzedniej „Nowej Technice Wojskowej” system przeciwrakietowy Aegis Ashore Missile Defense System (Aegis Ashore MDS), jest morski (okrętowy) komponent tarczy antyrakietowej, czyli system Aegis BMD (Ballistic Missile Defence) zaimplementowany na okrętach US Navy i japońskiej marynarki wojennej.
W obecnej konfiguracji cały system Missile Defense składa się z podsystemu dowodzenia, podsystemu sensorów, a także dwóch segmentów zwalczania zagrożeń: segmentu zwalczania rakiet w ich środkowej fazie lotu MDS (Midcourse Defense Segment) oraz segmentu zwalczania rakiet w ich końcowej, „terminalnej” fazie lotu TDS (Terminal Defense Segment). System Aegis BMD jest zaliczany do segmentu MDS, co oznacza zdolność do zwalczania pocisków balistycznych krótkiego zasięgu SRBM (Short Range Ballistic Missile) i średniego zasięgu MRBM (Medium Range Ballistic Missile) w środkowej fazie lotu, tj. po wypaleniu się paliwa w rakiecie balistycznej.
Aegis BMD rozwijany jest formalnie od 2002 roku, praktycznie bez większych problemów technicznych, tj. analogicznych do tych które trapią systemy bazowania naziemnego. Dzięki temu amerykańska marynarka wojenna jest obecnie dysponentem najsilniejszego mobilnego komponentu przeciwrakietowego na świecie, zdolnego do niszczenia pocisków balistycznych krótkiego i średniego zasięgu, a w sprzyjających warunkach – również rakiet pośredniego zasięgu IRBM (Intermediate Range Ballistic Missile). Obecnie, tj. w połowie 2016 roku, trzydzieści trzy jednostki US Navy dysponują zdolnościami przychwytywania pocisków balistycznych tych klas. Co istotne, okręty – w przeciwieństwie do rakiet przechwytujących GBI (Ground Based Interceptor) bazowania lądowego – mogą być w stosunkowo krótkim czasie przebazowane w rejon potencjalnych zagrożeń.
Duże możliwości antyrakietowe okrętów z Aegis BMD zostały również dostrzeżone przez inne państwa, w tym członków NATO oraz kraje zagrożone przez państwa rozwijające technologie rakiet balistycznych w celach niezgodnych z ogólnie pojętymi standardami międzynarodowej koegzystencji narodów, np. Iran, czy Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną. Przekłada się to na decyzje o uzyskaniu i rozwijaniu zdolności do obrony przed balistycznymi pociskami rakietowymi przez okręty własnych sił morskich. Do państw, które zdecydowały się na rozwijanie własnych zdolności w tym zakresie, należą m.in. Francja, Japonia, Włochy i Wielka Brytania. Projekty uzyskania takich zdolności są realizowane dwoma drogami – we współpracy ze Stanami Zjednoczonymi (w praktyce oznacza to budowę okrętów z amerykańskim systemem przeciwrakietowym Aegis BMD) lub we współpracy regionalnej (budowa jednostek z systemami antyrakietowymi powstającymi w kooperacji europejskiej).
Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 7/2016