Musée de l’Armée

 

 

 

 

Paryskie Muzeum Armii należy do najwspanialszych muzeów wojskowych na świecie. Jego siedzibą jest Pałac Inwalidów (l’Hôtel National des Invalides), jedna z pierwszych w świecie instytucji zajmujących się kompleksowym leczeniem wojskowych ciał i dusz. Popularnie nazywany po prostu „Les Invalides”, rozległy (fronton od strony rzeki mierzy 196 m, a to węższy bok tej budowli o 15 wewnętrznych dziedzińcach!) kompleks budynków w 7. dzielnicy Paryża, został zbudowany na mocy rozkazu Ludwika XIV z 24 listopada 1670 roku. Mieścił szpital wojskowy, sanatorium dla ozdrowieńców, dom weterana, paryski kościół garnizonowy (zwany także Małym Kościołem, kościołem św. Ludwika lub Kaplicą Inwalidów) i oddzielną prywatną kaplicę królewską, zwieńczoną kopułą na wzór rzymskiej bazyliki św. Piotra i stąd znaną jako La Dôme. Budowę ośrodka dla rannych i weteranów ukończono w 1676 roku, kaplicę inwalidów w 1679, a królewską La Dôme w roku 1705. Rozwój służby zdrowia za Pierwszego Cesarstwa spowodował, że ranni trafiali na leczenie do szpitali regionalnych i z czasem coraz większą część Inwalidów zajmował dom weteranów, a jego część reprezentacyjna i funkcje propagandowo-wychowawcze zaczynały przeważać nad pierwotnymi zadaniami medycznymi. W 1861  roku cesarz Napoleon III przeniósł sprowadzone 20 lat wcześniej prochy Napoleona i do okazałego sarkofagu z fińskiego porfirytu w centrum dawnej kaplicy królewskiej i odtąd La Dôme pełni rolę „krypty marszałków”. Pochowano tam m.in. marszałków de Turenne’a (naczelnego wodza armii Ludwika XIV), Focha (naczelnego wodza w czasie i wojny światowej), Leclercka i de Lattre de Tassigny’ego, kapitana Rouget de Lisle’a (autora słów „Marsylianki”), serce Vaubana (fortyfikatora Ludwika XIV), dwóch braci Napoleona i jego jedynego syna, Napoleona II, zwanego Orlątkiem, zmarłego na suchoty w 1820 roku.