Największy sukces USS Redfish

Wojciech Holicki

Dziewięć spośród utraconych przez japońską Flotę Cesarską lotniskowców poszło na dno za sprawą okrętów podwodnych US Navy. Okresem ich największych sukcesów były końcowe tygodnie 1944 roku, kiedy to zatopiły kolejno eskortowy Akitsu Maru, Shin’yō, Shinano i Unryū. Tylko ostatnia z wymienionych jednostek została zaprojektowana jako lotniskowiec, a uległa zagładzie za sprawą Redfisha, podczas pierwszego swego rejsu poza Morze Wewnętrzne.

Jednymi z wiodących ośrodków szkutnictwa w północnoamerykańskich koloniach brytyjskich zostały osady w ujściu rzeki Piscataqua. Stało się tak ponieważ okoliczne lasy zapewniały obfitość budulca, a jej silny nurt zapobiegał zamarzaniu po nadejściu zimy. To tam, w stoczni na wyspie Badger, zbudowano 32-działową fregatę Raleigh, która w 1776 roku została pierwszym okrętem pod banderą zbuntowanych prowincji. Stamtąd pochodził 18-działowy slup Ranger, pierwszy okręt amerykański, któremu oddano salut i który odniósł „premierowe” zwycięstwo w walce z Royal Navy podczas wojny o niepodległość, a pod koniec XVIII wieku wyszła na Atlantyk 36-działowa fregata Congress, jedna z sześciu powstałych dzięki uchwalonej w 1794 roku ustawie morskiej, oznaczającej utworzenie profesjonalnej marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych.

Gdy wybuchła I wojna światowa, Portsmouth Navy Yard była w zasadzie stocznią remontową. W lutym 1915 roku została pierwszym państwowym budowniczym okrętów podwodnych – położono w niej stępkę pod L-8, ostatnią z czterech jednostek oceanicznych tego typu, zaprojektowanych przez Lake Torpedo Boat Co. Zapoczątkowało to specjalizację, w latach 1918–1922 opuściły ją O-1 oraz jednostki od S-3 do S-13. Następnie stocznia była miejscem, gdzie zbudowano siedem z dziewięciu tzw. V-boats, będących etapami w dojściu do tego, jaki powinien być optymalny do działań na Pacyfiku okręt dla US Navy. To w niej położono stępkę pod USS Porpoise, pierwszą z dziesięciu jednostek, których rozwinięciem były typy Salmon, Sargo i Tambor, mające już konstrukcję spawaną. Łącznie nad Piscataquą zbudowanych zostało 16 z ogółem 38 okrętów.

Gdy do produkcji wszedł typ Gato, będący ulepszoną wersją Tambora, Portsmouth Navy Yard otrzymała pierwotnie zlecenie na 8 jednostek, od SS-228 do SS-335; pierwszą z nich był Drum, którego budowę rozpoczęto we wrześniu 1940 roku. 26 czerwca 1942 roku, niecałe trzy miesiące przed zwodowaniem Steelheada (SS-280), który kończył drugą serię (sześć egzemplarzy, od SS-275), położona została stępka pod Balao (SS-285), który dał nazwę najliczniejszemu w historii US Navy typowi okrętu podwodnego. Spośród łącznie 120 jednostek ponad 1/3 (dokładnie 42) została zbudowana nad Piscataquą, gdzie liczebność zatrudnionych stoczniowców wzrosła z pięciu do prawie 25 tysięcy ludzi. 29 września 1943 roku część z nich zaczęła łączyć spawami pierwsze części stępki USS Redfish (SS-395).

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 3/2021